"Hybrid Theory" Linkin Park

Dawno, dawno temu, był sobie młody chłopak, który próbował wyróżnić się z tłumu i w swej ignorancji myślał, że długie włosy, glany i podróbka ramoneski, pomogą mu w realizacji tego celu. Nie pomogły, bo takich jak on było od cholery i trochę, ale za to “bycie metalem” zaowocowało sympatią do mocnego uderzenia. Zatem z mojego punktu widzenia, warto było się pomęczyć w czarnych nachach i, takiegoż koloru, rozciągniętych swetrach, żeby poznać Metallicę, My Dying Bride, Kata, Anathemę czy wiele innych kapel. Bo żeby Napalm Death, to już niekoniecznie.
Czasy się zmieniają, nurty muzyczne takoż, coraz częściej do głosu dochodzi (dla jednych stety, dla innych nie) elektronika i nie ominęło to także szufladki z napisem “metal”, z której wyodrębniono nowy podgatunek “nu metal”. Ja natomiast, łaknąc nowych, muzycznych eksperiencji i chcąc się muzycznie troszkę odmłodzić (bo ileż razy można słuchać czarną płytę M) z dość licznej grupy kapel nu metalowych pozwoliłem sobie wybrać jedną - Linkin Park. I mimo, że w warstwie tekstowej niekoniecznie jest to moja bajka, to jednak muzyczny mariaż gitarowych riffów, keybordów i rapowanego wokalu w ich wykonaniu mi się bardzo i dlatego na półce z CDkami zagościły dwie płyty LP. Dlaczego tylko dwie? To historia na osobny wpis. Grunt, że wszystko zaczęło się od “Hybrid Theory”.
Mam do tej płyty sentyment ze względu na to, że zawiera mój ulubiony kawałek “Crawling”, podczas słuchania którego rzeczywiście mam wrażenie, że coś mi się roi pod skórą oraz dlatego, że elektronika jest tu jeszcze tylko dodatkiem, a nie ideą przewodnią krążka. To płyta, po którą sięgam, kiedy potrzebuję się wewnętrznie wywrzeszczeć (wewnętrznie, bo wiadomo, sąsiedzi) i gdy trzeba mi, wybaczcie wrażliwcy, akustycznego pierdolnięcia. Energetyzująca, a więc świetna w sytuacjach, w których istnieje potrzeba wykrzesania dodatkowej porcji siły, dlatego często towarzysząca mi na rowerku i świetnie sprawdzająca się na podjazdach - zabójcach. Brak na niej słabych kawałków, albo ja osłuchałem się z nią na tyle, że takowych nie zauważam. “One Step Closer”, “Papercut” czy “In The End”, wszystkie mają moc, ale w niektórych (tak, tak) pojawia się też odrobina liryki.
Jeśli zatem lubicie “darciuchów”, jak grających mocniejsze brzmienie nazywa moja ciocia, polecam. Jeśli nie przeszkadza Wam rapcorowe skandowanie tekstów, polecam (tym bardziej, że jak wspomniałem, ja na teksty LP nie zwracam zbytnio uwagi). Jeśli jest Wam źle i chcecie wykrzyczeć swoje pretensje w niebo, polecam. Zatem volume do oporu i niech Moc będzie z Waszymi bębenkami, a bogowie wyrozumiałości niech natchną spokojem Kowalskich z naprzeciwka i Nowaków z dołu, bo skoki przy słuchaniu "Hybrid ..." to rzecz tak naturalna jak afery w polityce.