"Conan barbarzyńca 3D" reż. Marcus Nispel

Eeeee! Drzewiej to bywały konany. Gęba, panie, tego, kwadratowa i barbarzyńska aż miło. Bicepsy jak tricepsy, tricepsy jak czterycepsy i tak dalej, i w ten deseń. Słowem, mięsień na mięśniu i mięśniem poganiał. A okrutne to było, a mina zacięta, a akcent austriacki. Oj, strach się było bać. I choć efekty z kartonu i styropianu, to jednak klimat jakowyś był.
A teraz, panie, co toto? No niby przypakowany, niby miecz wielki, niby rzeza tych fantastycznych banditen, ale … No właśnie, ale. Nie wystarczy wsadzić chłopu w usta frazesu: “Chodź tu, kobieto!!”, kazać mu dziwnie chrząkać podczas seksu i drzeć ryja przed walką, żeby zrobić z niego barbarzyńcę. I choć doceniam wysiłek Jasona Momoa włożony w zagranie postaci oraz rozumiem, że dziś film z Hollywood bez detęj gadki, sceny z zachodzącym słońcem oraz kilku dowcipów o gąsce Balbince, po prostu się nie liczy, to jednak ja tego nie kupuję. Od Conana 3D ciągnie bowiem zapach D&G, a pod skudłaconymi skórami domyślać się można gatek od Cleina. A, zapomniałbym! Nie kupuję też idei Conana jako wyzwoliciela zniewolonych i ogólnie takiego cymeryjskiego Robin Hooda.
Wynudziłem się jak mops. I choć mógłbym wskazać kilka plusów, takich jak np. wielce widowiskowa walka z piaskowymi ludkami, czy, dla pań, goły tyłek rzeczonego Momoy, to jednak nie zmieni to faktu, że za pozostaniem w sali kinowej przemawiał jedynie fakt, że po wcześniejszym wyjściu nie miałbym co ze sobą zrobić. Wniosek na przyszłość - olać sentymenty i iść na coś, co wychodzi poza efekty w trójwymiarze.
PS. W ramach bonusu, akcja kinowa. Siedzieli za mną trzej panowie, którzy nie wiedzieli na co przyszli, ale byli podjarani, bo 3D. Ich pierwsze. Nie zdradzę za dużo, gdy powiem, że jedną z pierwszych scen jest poród Conana na polu walki, dokonany metodą cesarskiego cięcia sztyletem. Panowie - skała. Ale gdy pojawił się upaprany krwią i wodami noworodek, padły komentarze wyrażające obrzydzenie, z których najlżejszy brzmiał: “A niech to chuj!”. Dodać należy, że dalsze ucinanie głów, czy widowiskowe wytryski krwi z przeciętych, wrogich tętnic (swoją drogą mieli goście niezłe nadciśnienie), nie robiły już na panach żadnego wrażenia.