"Wilt" Tom Sharpe

Jeśli nie podobał Wam się "Lesio" Joanny Chmielewskiej, to w tym momencie możecie przestać czytać dalszy ciąg mojego bajdurzenia, bo za ludowe Chiny nie odnajdziecie się w świecie Wilta. Bo Henry, podobnie jak kolega Kubajek, to postać mocno specyficzna, a opisy jego przygód balansują znacznie, znacznie bliżej granicy dobrego smaku, niż w przypadku niedoszłego zabójcy kadrowej. Nie wszystkich śmieszy to samo i bardzo dobrze. Ja ze swej strony od razu deklaruję - mnie "Wilt" zmuszał momentami do histerycznych i nader głośnych wybuchów wesołości. Ale, jak to mówią, za koleją.
Henry Wilt, wykładowca w Fenlandzkim College'u Nauk Humanistycznych i Technicznych znajduje się, w chwili kiedy go poznajemy, na tzw. życiowym zakręcie, a dokładniej rzecz biorąc o krok od czegoś, co Amerykanie nazwali going postal. Nic zresztą dziwnego. Sam jest życiowym nieudacznikiem, który utknął w podrzędnej szkole, bez szans na awans, wykładając rzeźnikom, tynkarzom i ślusarzom, literaturę. Głupota kolejnych klas przyprawia go o rozstrój nerwowy i gdybyż mógł biedak liczyć na relaks w domowym zaciszu. Ale nie. Czyha tam bowiem na niego totalnie ograniczona i najbardziej na świecie łatwowierna żona, Eva. Kobieta o gargantuicznych gabarytach i wielkim zapale do stawiania czoła wyzwaniom w rodzaju tantrycznej jogi, bądź garncarstwa. Kiedy na dodatek poznaje pewne, maksymalnie wyzwolone małżeństwo, którego piękniejsza i bardziej demoniczna połowa zaczyna sączyć do jej prostodusznego móżdżku jad nowych idei, Wilt nie wytrzymuje i w pijanym widzie morduje, wrzucając do wykopu na placu budowy nowego skrzydła college'u... dmuchaną lalę z sex-shopu przebraną w ciuchy żony. Wilt zostaje oskarżony o morderstwo, a tymczasem Eva znika. A to dopiero początek tej absurdalnej komedii pomyłek.
Używając momentami iście koszarowego humoru, przejaskrawiając większość występujących w powieści postaci oraz snując totalnie poje...chaną historię, portretuje Sharpe brytyjski snobizm, styl życia oraz pseudointeligencję middle class. Uwielbiam dialogi Wilta i inspektora Flinta, obrazoburcze komentarze doktora Boarda oraz scenę wydostawania lalki. I choć zarzucić można prozie Sharpe'a prostactwo, to ja je kupuję z całym dobrodziejstwem inwentarza, czyli bólem brzucha od częstych ataków śmiechu.
Nie piszę nic więcej, bo do "Wilta" nie można przekonać. Jego, podobnie jak wspomnianego na wstępie "Lesia", trzeba przeczytać i albo pokochać, albo znienawidzić. Dodam tylko, że ja po drugim czytaniu lubię go równie mocno jak po pierwszym, a pewnie kiedyś, w jakimś "dołku", będą kolejne.