"Krwawa zemsta" Joanna Chmielewska

Gdybym przemógł wrodzone lenistwo, które każe mi wpisy książkowe tytułować najprostszą możliwą metodą, miast wymyślać coś zabawnego i kreatywnego, ten nosił by miano “Za dużo Chmielewskiej w Chmielewskiej”. Już widzę jak fanom JCh, takim z dziada, pradziada, wysuwają się ostrza à la Wolverine i jak lecą tu urządzać krwawe jatki, że jak to “za dużo?”. A jednak. “Krwawa zemsta”, to jedna z najbardziej przekombinowanych książek o niczym. Albo, przepraszam, ale taka opinia znajduje oparcie w tekście, nie o niczym, a o dupie. I to bynajmniej nie Maryni, ale Emilki. Ale, to ja może lepiej od początku.

A na początku jest trup. Co prawda finalnie okaże się, że nie miał on żadnego znaczenia, ale jednak jest, więc kronikarsko odnotuję jego obecność, która ma prawdopodobnie świadczyć o tym, że książka jest kryminałem. A nie jest. Jest za to obyczajową, rozdętą do monstrualnych rozmiarów, historią pewnej zdrady, której podstawą jest już wspomniany wcześniej zad. Zad, którym jego właścicielka, rzeczona Emilia, wyczynia sztuki niesłychane, przy których podrygi tyłka mistrzyni świata w dancehallu, to jest małe miki. Bo ta rozkręcona rzyć hipnotyzuje mężczyzn do tego stopnia, że żyć im się już z dotychczasowymi partnerkami nie chce. I nic to, że dziewczyny to inteligentne, od łoża niestroniące, gotujące, dzieci wychowujące, ba, mając ten cały nabój na głowie, dobrze zarabiające. Rozkręcone poślady wprawiają w trans, a obietnica boskich rozkoszy sprawia, że dotychczasowy, przykładny mąż i ojciec zmienia się w pół-, a nawet ćwierćgłówka, którego pole widzenia zawęża się do tego co ptaszek wypatrzy z rozporka. A ptaszek widzi sztuki, o których nawet Keglowi się nie śniło i śle impulsy do durnej, nomen omen, pały. Ot i wszystko. Dominik chce się rozwieść, Majka nie, w środku Kręcidupcia, a z boku paru roznamiętnionych samców i, żądnych zemsty na kurwiszonie, małżonek tych ostatnich.

Męczyła mnie ta książka. I postacie, wkurzające swoim irracjonalnym zachowaniem. I dialogi, czasem tak wykręcone w kosmos i naszpikowane skrótami myślowymi, że aż niezrozumiałe. I sceny nasiadówek, w których to scenach wymieniony musiał być każdy wypity kieliszek i każdy zjedzony koreczek. I powtarzanie raz po raz pewnych znanych już czytelnikowi rzeczy, jak choćby dość nieprawdopodobnych cech charakteru Domisia.

Nie będę ukrywał, że po notce ZWL wstąpiła we mnie nadzieja, że Autorka zapewni mi dobrą zabawę na niegdysiejszym poziomie. Niestety, wstąpiła i, po lekturze, sklęsła, bo “Krwawa zemsta”, mimo że zawiera momenty kongenialne (jak choćby scena wyboru narzędzia do uszkodzenia wirującego odwłoku), przy których rżałem jak za dawnych lat, to jednak jako całość jest przegadana i przez to, co tu kryć, nudna. Mimo to, nie tracę nadziei na to, że pani Joanna znajdzie złoty środek i następna powieść będzie bardziej wyważona, acz niepozbawiona komicznych elementów, które tak w jej pisaniu lubię.