Proszę mnie przytulić" Przemysław Wechterowicz, Emilia Dziubak

Rację ma momarta, która w swoim wpisie na temat książki autorsko ilustratorskiego duetu Wechterowicz - Dziubak pisze, że to pozycja nie na dzisiejsze czasy. Czasy, w których wędrując po turystycznym szlaku na okraszone uśmiechem “dzień dobry” można w odpowiedzi usłyszeć wcale nie maskowane: “pojeb!” (grupa nastolatków), bądź zostać obdarzonym arystokratycznym spojrzeniem pt. “czegóż ty chamie od nas chcesz!” (para nobliwych małżonków). Czasy, w których jadący z przeciwka cyklista mało ze zdziwienia nie wjeżdża do rowu, kiedy pozdrawiasz go podniesioną ręką i, tak, tak, uśmiechem. W końcu czasy, kiedy własne dzieci wlecze się przez kilometry traktów wyznaczonych przez hipermarketowe półki, bądź wiezie nimi, uziemione za kratami wózka. Przytulanie?! Wolne żarty. Żenua. A i czasu na takie pierdoły brak. Lepiej nowe lego kupić, do pokoju wrzucić i spokój. A dziecko jak się cieszy. A z takiego przytulania to co ma? Phi!

No, to sobie ulałem, a teraz przejdę do cudownej książki, za którą z tego miejsca, z tej mojej skromnej mównicy, chciałbym panu Przemkowi i pani Emilii serdecznie podziękować. Bo choć skłamałbym pisząc, że do tej pory strasznie byłem zachwycony, kiedy np. podczas nielicznych spotkań z licealną bracią, jeden z kumpli robił ze mną tradycyjnego misia (pozdrowienia, Kawallo), to po lekturze “Proszę mnie przytulić”, obiecuję że, może nie zachwycony, ale weselszy na duchu, będę. Bo w końcu, jak głosi Tata Niedźwiedź, najlepszym sposobem na udany dzień “jest mocne przytulenie się do kogoś”. I chcąc sobie i innym taki dzień zapewnić, rusza w las w towarzystwie synka Niedźwiadka, by, dalejże, wyprzytulać wszystkich dalszych i bliższych sąsiadów, a nawet, przebywającą na wywczasie u kuzyna Zaskrońca, panią Anakondę.

Trzeba mi takich książek. Nie o depresjach, cipkach, siusiakach i związkach pingwinów jednej płci, ale pozycji, które przypominają o sprawach najbardziej podstawowych. Wiecie - zatrzymaj się, przytul bliską ci osobę, a jeśli masz w sobie taką potrzebę i nie brak ci odwagi, to i sąsiada, ba, wroga nawet (uprzednio zabrawszy mu strzelbę). Jeśli zaś macie wątpliwości, co do sensowności takich poczynań, przeczytajcie sobie “Proszę …” i zobaczcie jaką wielką falę radości, obejmującą cały las, wyzwala ten prosty gest. A potem  pomyślcie, że wy też możecie taką (choćby nawet na mniejszą skalę) wyzwolić.

No dobra, panie starszy, upisał się pan w temacie własnych odczuć, a jak na książkę reagują dzieci? Ano, zgniataniem, międleniem, przyduszaniem za szyję, niespodziewnymi skokami na plecy i ogólnym wzrostem wszelkiej maści “przytulańców” w stosunku do rodziców. To jeśli chodzi o skutki, że tak rzecz ujmę, fizyczne. Sama zaś lektura, to feeria wybuchów śmiechu przy oglądaniu ogromnie dowcipnych w wyrazie ilustracji pani Emilii i czytaniu pełnych humoru tekstów pana Wechterowicza. I naprawdę nie jestem w stanie odpowiedzieć, czy obraz uzupełnia tutaj słowo, czy jest też dokładnie na odwrót.
I choć unikam wszelkich rankingów, to oznajmiam, że dla mnie "Proszę ...", została dziecięcą książką miesiąca. I niech to wystarczy jako podsumowanie i rekomendacja. A niech tam, jeszcze i to -