“Krabat” Otfried Preussler

Niby nie powinno się sądzić książki po okładce, ale to przesąd jakowyś i totalna głupota, bo gdyby nie magiczna siła przyciągania okładki polskiego wydania “Krabata” Otfrieda Preusslera, książka nie wylądowałaby w moich łapkach. A szkoda by było. Bo choć za baśniami nie przepadam, to jednak nasycona fantastycznymi wydarzeniami historia sieroty z Łużyc, mimo iż posiada wszystkie denerwujące mnie cechy tego gatunku, jest jednak czymś więcej. Zatem ukłon w stronę Katarzyny Bajerowicz, bo to jej ręka stworzyła monochromatyczny, mocno niepokojący i idealnie oddający mroczną atmosferę historii, obraz, zdobiący front książki wydanej jakiś czas temu przez Bonę. I szkoda tylko, że tak poskąpiono czytelnikom talentu pani Kasi w środku wydawnictwa. Rozpisałem się o graficznej stronie książki, a przecież, choć ważna, nie tylko nią “Krabat” stoi. Siła tkwi bowiem w opartej na ludowej legendzie, ale opowiedzianej w wersji Preusslera, historii o dwunastu młynarczykach, będących w mocy wielkiego czarnoksiężnika.

Dzieje młodego wagabudny, który słuchając dziwnego głosu ze swych snów postanawia odnaleźć tajemniczy młyn, by w nim właśnie szukać szczęścia w życiu, wydawać by się mogły nudnymi. Tym bardziej, że jak już wspomniałem, jak to w baśniach, postacie czarno - białe, a i bajkowy cykl powtórzeń może denerwować. Nie zraziło mnie to jednak, bo po pierwsze, od czasów “Igraszek z diabłem” Drdy, nawiedzone młyny bardzo lubię (swoją drogą Kabat - Krabat, czy to tylko zbieg okoliczności??), po drugie książkę na okładce polecał Neil Gaiman, a człowiekowi ufam. I bardzo słusznie zresztą, bo “Krabat”, to mroczna, jak wylot smoczego zadka, opowieść o dorastaniu, sile przyjaźni, o walce, jaką prędzej czy później, musi stoczyć uczeń z mistrzem, o młodzieńczym zauroczeniu, o życiowych dramatach, których Los nam wszystkim nie szczędzi i … Wiem, wiem, banały, ale jeśli nie przeczytacie, nie będziecie wiedzieć jak cholernie smakowicie podane.

Okrrrrrrrropnie podobała mi się atmosfera grozy, zaszczucia i strachu, która towarzyszy czytelnikowi od pierwszych stron. Dowodem na jej obecność niech będzie fakt, że sugerując się resztą twórczości autora (mój błąd), zacząłem czytać sześciolatkowi, który po kilkunastu stronach drżącym głosem poprosił o zaprzestanie dalszej lektury. Jest bowiem w tej książce nieustające napięcie, które nieśmiało i, moim zdaniem, bezskutecznie, próbują zrównoważyć nieliczne humorystyczne scenki z życia mieszkańców młyna. Tytuł pierwszego wydania po angielsku “The Satanic Mill” uznałbym może w trakcie lektury za przesadę, ale po jej zakończeniu …

“Krabat” to świetna książka i boję się tylko, żeby znów nie zaczęła się dyskusja o pojawiających się w treści pentagramach itp., która towarzyszyła Harry’emu. To tylko rekwizyty, a przecież ukoronowaniem opowieści jest zwycięstwo dobra nad złem. I o to w tym wszystkim chodzi. Polecam!