"Zbrodnia na eksport" Bożkowski Jeremi (właśc. Ciecierska-Więcko Bożena)

Jak człowiek zamotany, to się dziwi co krok. Ot, weźmy na ten przykład “Zbrodnię na eksport”, czytanie której zacząłem z przeświadczeniem, że to ostatnia część przygód Karbolka i Fidybusa. A tu siurpryza, bo to część pierwsza, w której pan, jeszcze podporucznik, Karbolek, przybywa jako świeżak na komendę i przez zbieg niefortunnych okoliczności dostaje mu się z biegu sprawa o morderstwo. Zaczyna więc pracę śledczego z tak zwanego wysokiego C i być może skończyłby na niskim D, jak “dupa zbita”, gdyby nie cudowne zrządzenie losu, któremu na imię Mikołaj. Nie, nie chodzi o dziadka z białą brodą, a o ogorzałego sierżanta z sumiastym wąsem, który święty bynajmniej nie jest, bo to i wypić potrafi i, nie zważając na ponad cztery krzyżyki na karku i inne anse, dziewiętnastolatce w głowie zawrócić. A przede wszystkim, na wyraźną prośbę zaprzyjaźnionej, dającej “plecy” i, wraz z biegiem akcji, wykazującej coraz mniejszą cierpliwość, zwierzchności, ma pomagać nieopierzonemu oficerkowi w śledztwie. I robi to, notorycznie olewając regulamin i stosując niekonwencjonalne metody w postaci np. włamania do spiżarki i wypicia zawartości omszałej butelczyny pod paczkę macy. Taki typ. 
A tak zwany zrąb fabularny? Całkiem nieźle poprowadzony. Począwszy od trupa babsztyla z piekła rodem, który skąpstwem zawstydziłby całą Szkocję, a ilością schowków z walutą i żółtym kruszcem, Fort Knox, a skończywszy na osobie mordercy, którego autorka sprytnie dekowała, stosując sporą ilość dymnych zasłon. A było z kogo wybierać, bo zarówno rodzinka denatki, jak i jej znajomi, utopiliby niebogę w łyżce zupy, gdyby tylko była okazja. Słowem - motyw miał każdy. 
Donoszono, że tom zauważalnie słabszy, ale tak sobie myślę, że jak człowiek polubi bohaterów, to mu się oko samo na pewne słabostki przymyka. I choć nie ma w “Zbrodni …” tego bigla, który cechuje pozostałe części, a ilość głośnych wybuchów śmiechu znacząco maleje, to jednak początki znajomości Fidybusa i Karbolka są zarówno niezłą historią kryminalną, jak i dobrą rozrywką w sferze stosunków obydwu wyżej wymienionych. A jakby kto chciał wiedzieć, za co lubię wąsacza o niewyparzonej gębie, to proszę, mała próbka: 
“(...) Bo on się, proszę pana, ożenił z... hotelarką! 
- To przecież bardzo dobry zawód. 
- Dobry co?... Panie oficerze, ja sobie wypraszam takie żarty. 
- Jak to? Nie rozumiem... 
- Pan by się wstydził! Pan jest na służbie! 
- Ale … 
- Obywatelka świadek chciała powiedzieć - wtrącił flegmatycznie sierżant - że się ożenił z kurwą, obywatelu poruczniku. Tylko że obywatelka się wytwornie wyraża, to obywatel porucznik nie rozumie.” 
Próbka ta pokazuje również, jak niewinnym jelonkiem jest jedyne dziecko mamy Karbolkowej.  
Dobra, kończę smęcenie, jak kto chce niech czyta. Według mnie zderzenie dwóch różnych życiowych i zawodowych postaw po raz kolejny zdało egzamin.