"Felix, Net i Nika oraz Gang Niewidzialnych Ludzi" Rafał Kosik

Pani, którą w bibliotece poprosiłem o pierwszy tom przygód Felixa, Neta i Niki, spojrzała na mojego sześciolatka i poinformowała mnie, że chyba jednak za wcześnie na taką lekturę. Świadczy to niewątpliwie o kompetencji pracownic kieleckiej Mediateki. Podziękowałem więc za ostrzeżenie i pośpieszyłem z wyjaśnieniem, że to ja, dziadek borowy, mam taki kaprys, coby się ze współczesną literaturą młodzieżową zapoznać. Pani wręczyła mi spore tomisko i nawet powieka jej nie drgnęła. Widać nie takie objawy kryzysu wieku średniego w życiu widziała. Ale przejdźmy do meritum.

Trójka, wymienionych już z imion, a raczej pseudonimów, bohaterów, rozpoczyna naukę w gimnazjum. Nowa szkoła, nowe przyjaźnie, ale i nowe wyzwania, jak choćby to w postaci drągali wyłudzających za równo: kieszonkowe, drugie śniadania czy niezbyt cenne gadżety. Ale, choć wielce emocjonujący, epizod traktujący o rozprawieniu się z grupą łobuzów, to tylko wierzchołek góry przygód, które, wzbudzająca we mnie z rozdziału na rozdział coraz większą sympatię, trójka młodych gimnazjalistów, przeżyje w tomie o Gangu Niewidzialnych Ludzi. Zapalonemu komputerowcowi (Net), mistrzowi majsterkowania i robotyki (Felix) oraz obdarzonej kobiecą intuicją, czy tam, jak kto woli, szóstym zmysłem Nice, przyjdzie zmierzyć się z duchami, UFO, Yeti, sztuczną inteligencją i transformującymi się robotami.

Nie powiem, na początku cała ta gadżetomania, te roboty, AI o imieniu Manfred, który wspomaga działania drużyny i inne szpeje, które autor dał do łapek młodym ludziom, cholernie mnie drażniły. “Jak to”, myślałem sobie, “to już nie można normalnie?”. No właśnie! Bo normalnie, to dla dziadka borowego, kompas, finka, wyblakły na słońcu plecak, a gadżet, to pływająca, automobilowa samoróbka z silnikiem od Ferrari. Tylko, że to mogło przyciągnąć do lektury, lat dziesiąt temu, mnie, gościa, którego marzeniem w którejś klasy podstawówki był, pokazany przez kumpla, zegarek mówiący syntetycznym głosem bieżącą godzinę. A teraz? Ajpody, panie, dżipiesy i dżipieresy w komórkach wielkości średnio wyrośniętego karalucha, czy cały świat na wyciągnięcie klawiatury. Jak to przebić? Ano, trzeba się mocno starać. I to się chyba panu Kosikowi udało.

Co zatem działo się ze mną po odwieszeniu na kołek sentymentów i starczych oczekiwań? Cóż, dałem się porwać akcji* i z przyjemnością patrzyłem jak ładnie wplótł w nią  autor nauki różnorakie. A to, że wspólnym działaniem można wiele osiągnąć. A to, że trzeba pomagać słabszym. A to, że jak komuś dzieje się krzywda, to nie gwizdamy patrząc w sufit, tylko działamy. I, co ciekawe, nie dostaje czytelnik tym całym dydaktyzmem prosto w łeb, a jakoś wchłania go tak, hmm, przez absorpcję, razem z kolejnymi przygodami. Tym bardziej, że dzieciaki święte nie są i potrafią wywijać niezłe numery zarówno rodzicom jak i wychowawcom.

Rzępolę tu, jak na skrzypkach z gontu, a przecież wystarczyłaby konkluzja, że polecę ją w odpowiednim czasie Bartkowi**. Mam nadzieję, że dowie się z niej, że: “Ciekawe życie mają tylko ci, którzy potrafią tę ciekawość dostrzec. (...) Rzeczy niezwykłe są na wyciągnięcie ręki.” i weźmie to sobie do serca.

* Do tego stopnia, że przestałem zwracać uwagę na drobne potknięcia stylistyczne w rodzaju “(...) wczuwając się w sukces”, poprawione ponoć w późniejszych wydaniach.

** Czytającemu na razie kolejnego “Lassego i Maję” i Holly Webb, i daj bożku czytelniczy, żeby to nie był słomiany zapał.