"Nomen Omen" Marta Kisiel

"Sorry Marto, sorry Marto",  że tak strawestuję (chyba), słowa piosenki Marii. No bo jednak mimo całej sympatii do Cię, Ałtorko, z marketingowego, a więc dość istotnego dla Ciebie punktu widzenia, dałem ciała. Bywa bowiem tak, że w lewej kolumnie mojego bloga wisi sobie to nieszczęsne, okładkowe "W trakcie ...", miesiąc, dwa i świadcząc o mojej blogerskiej indolencji, równocześnie jednak eksponuje i, chwytam się tej myśli, reklamuje. Niestety w przypadku Twojej książki ta zasada nie zadziałała. Po prostu przez dwa dni, które zajęła mi jej (książki, nie zasady), lektura, nie znalazłem czasu, by zająć się czymś co mogłoby mnie wyrwać z przemiłego towarzystwa: Salki, Niedasia, sióstr Bolesnych, pewnego młodego filologa, filigranowej blondynki w glanach oraz najmniejszego, co nie oznacza, że najmniej ważnego, paputa o wdzięcznym mianie Roy Keane. Więc Ty mi wybacz, a ja już sam sobie w brodę napluję, za brak promołszyn dobrej książki.

Z drugiej strony przyjmij dziękczynienie, za tę menażerię fantastyczną, której poczynania dały mi tak wiele uciechy, że i smark był u nosa i łza, śmiechu rubasznego będąc skutkiem, policzek kalała, że o walce z sphincter vesicae nie wspomnę. To Ty w końcu powołałaś do życia Niedasia, żarłoka gargantuicznego, gracza w WoW wcielonego, kipera amatorskiego acz wielce ochoczego, chłopca i studenta wiecznego. O jakże miło było powspominać czasy, kiedy człek z jednej sztancy z Niedasiem był odbity i na tych samych falach nadawał. Ty także, poprzez klawiszów pociskanie, życie dałaś Jadze, która jest kwintesencją starości w wydaniu, które, jak sobie pochlebiam, będzie mi dane propagować. Reszta postaci też ujdzie.

Ale cóż same postacie bez tła, bez dialogu, bez akcji? Dzięki Ci zatem Ałtorko za obraz Wrocławia (tego teraz i tego wtedy), miasta do którego wybieram się rok piąty i jako ta sójka za morze, dotrzeć do niego nie mogę, a które teraz mam jeszcze większą ochotę odwiedzić. Bo może w końcu. Dzięki za rozmowy między bohaterami, bo to retoryka, w której się odnajduję. Kąśliwość, docinki, dowcip, gra skojarzeń, neologizmy, ach, jakże miłą jest myśl, że wszedłbym między wymienione w pierwszym akapicie "wrony" (i papugę) i krakałbym jak one. Dzięki w końcu za akcję, która mimo, że momentami delikatnie siada, to jednak ładnie jest poprowadzona.

"Nomen Omen" to sprawnie napisana powieść, w której żywe łączy się z martwym, poważne z błahym, małe w glanach z bladym na gębie, a rude i biuściaste z wymoczkowatym. Jest przy jej lekturze miejsce i na śmiech z głębi trzewi, jest i na zadumę nad skomplikowanymi losami miasta, mieszkańcom którego XX wiek zapewnił swoisty historyczny rollercoaster, owocujący rodzinnymi tajemnicami i życiowymi tragediami. Mnie się podobało bardzo, a w zasadzie jedyną rzeczą, za którą mam ochotę huknąć na Martę jest nadużywanie słówka "tealight" w ostatnich partiach tekstu. Okociło tymi świeczuszkami, oj, okociło.

Zatem, madamy i mesiery, książka w dłoń, herbata z maliną w kubek i czytać! Chyba, że, nomen omen, czaicie rytuał herbaciany jako ja i siostry Bolesne, to wtedy wedle przepisu: 

"– Jaguś, herbata! – zakomenderowała natychmiast najstarsza z sióstr Bolesnych.
– Z malinami?
– Maliny są dobre na katar. Lej rum!
– Ha! Słusznie! – Pani Jaga natychmiast podreptała żwawo do kuchni (...)"