"Mort" Terry Pratchett

Od zawsze ludzie interesowali się śmiercią, czy jednak kiedykolwiek Śmierć interesował* się ludźmi? Terry Pratchett, swoim "Mortem", próbuje odpowiedzieć na to ważkie pytanie. Pokazuje co się dzieje, kiedy Żniwiarza ogarniają niezdrowe ciągotki i miast wypełniać swe odwieczne obowiązki, bierze ucznia, oddaje mu Pimpusia (koń) i kosę, a sam próbuje ludzkich rozrywek i zgłębia fenomen szczęścia. A uczeń, którym zostaje tytułowy Mort, jak to uczeń, słowem, daleko mu do doskonałości Mistrza. I niedługo trzeba czekać na skutki jego, nie bójmy się tego słowa - partaniny , bo kiedy trzeba ciąć przez szyję młodej księżniczki, Mort postanawia rzucić wyzwanie Losowi i Rzeczywistości, czyli darować jej życie. Jak się to skończy? Przeczytajcie, bo czyta się szybko i przyjemnie.
Zarzuca się autorowi, że w jego książkach żart jest zbyt mało subtelny. Że nachalnie rzuca się na czytelnika, uwłaczając jego intelektowi. A ja mówię, brednie. Podobają mi się "odczapiaste" porównania, żonglerka słowem i skojarzeniami, i zestawianie naszej rzeczywistości z tą dyskową. No bo jak się nie roześmiać, kiedy Kosiarz, poproszony przez Morta o wolne popołudnie, pyta: "ALE DLACZEGO? (...) PRZECIEŻ NIE NA POGRZEB BABCI (...) WIEDZIAŁBYM COŚ O TYM." Ja się oprzeć nie mogłem i przyznać wypada szczerze, nie zamierzałem, toteż obśmiałem się jak norka, czego i Wam życzę.

*Tak, interesował, bo na Dysku, który jest miejscem akcji, Śmierć jest facetem.