"Pary" John Updike

I znów nasz maciupki klubik zmierzył się z wielką literaturą. I znów był jednomyślny w ocenie, choć dość dalekiej od zachwytów. Zatem kolejna książka za nami, a darcia kłaków, przekrzykiwania się w zapale i odmienności poglądów jak na lekarstwo. Nie znaczy to jednak, że tylko smętnie kiwaliśmy głowami, potakując sobie wzajemnie. Co to, to nie. Każdy dorzucił swoje pięć groszy i w ten sposób mieliśmy DKK-owskie spojrzenie na "Pary" Johna Updike'a, bo to one były tematem spotkania.
"Pary", to wydany pod koniec lat sześćdziesiątych, cholernie naturalistyczny i wręcz do przesady szczegółowy obraz życia na amerykańskim przedmieściu za prezydentury JFK. Seksualna rewolucja, zachwyt ogólnodostępną antykoncepcją i bezceremonialna kontestacja norm życia rodzinnego, i społecznego owocują, pod pisarskim mikroskopem autora, szeregiem zachowań tytułowych par, które czytelnik może sobie obejrzeć niejako od kuchni. W momencie wydania książki niewątpliwie wywoływały one rumieńce zawstydzenia na twarzach czytelników, a po prawie pół wieku, no cóż, też mogą. Zależy to oczywiście od czytelnika. Na przykład nasza paczka była raczej zniesmaczona niż zawstydzona wybrykami znajomych z Tarbox. Seks oralny, seks z ciężarną? Internet nie takie zna praktyki. Dopuszczamy wszakże możliwość, że ktoś Internetu nie ma, a sugestywne opisy harców, będą dla tego kogoś odkryciem.
Jednak to nie charakterystyka różnych łóżkowych kombinacji była dla nas podczas lektury problemem. Był nim raczej fakt niekompatybilności naszych problemów z problemami znudzonych dostatnim życiem mieszkańców Tarbox. Naruszanie ogólnie przyjętych norm, walka z obyczajem i religią, lęk przed starością i śmiercią, a wszystko to prowadzące do samounicestwienia. Stanowczo nie dla nas. Odnieśliśmy wręcz wrażenie, że nasi (moi i Żony) amerykańscy rówieśnicy z lat 60-tych, mają problemy które my utożsamiamy z wiekiem późniejszym. Po prostu, z pewnym zaskoczeniem, odkryliśmy po pewnym czasie, że mowa o trzydziestolatkach, a nie, jak myśleliśmy, ludziach o dwadzieścia wiosen starszych. Przeszkadzała nam także zbytnia szczegółowość obserwacji, która sprawiła, że "Pary" są ponad sześciuset stronicową kobyłą. Wszyscy w pewnym momencie wzdychaliśmy za końcem tej książki. Nie pomagały również w lekturze koszmarki językowe wynikłe z niestarannej korekty. Przykładów można by podać sporo, oto dwa z nich: "Pamiętaj, żeby należy je gotować w folii." i "Nigdy nie przywiązywali zbytniej wiele wagi do pieniędzy."
Podsumowując. Ciekawa dla dociekliwego badacza małomiasteczkowego życia w Stanach, a dla naszej trójki zwykłych czytelników zbyt rozwlekła, tematycznie dość odległa, ale niewątpliwie pozostawiająca w zadziwieniu, jak to ludzie lubią sobie komplikować, wydawałoby się, szczęśliwe życie.