"Na Szkarłatnych Morzach" Scott Lynch

“– Wiesz co, Locke? – rzucił lekkim tonem Jean, jakby to były towarzyskie pogaduszki. – Lubię wyobrażać sobie, że gdzieś w świecie są złodzieje, którzy ładują się tylko w absolutnie zwyczajne i nieskomplikowane przygody. Powinniśmy przemyśleć, czy ich nie poszukać i nie zapytać, na czym polega ich sekret.”

Co Wy mi tu, Wiadern..., znaczy Jean, pitolicie, jak na jakich skrzypkach z gontu i końskiego włosia?! Jakie “zwyczajne”, jakie “nieskomplikowane”?!! Mają być kozackie, ekstraordynaryjne i z wykopem! Taa, o przygodach Waszych mówię. O przekrętach, niebezpieczeństwach, walkach na lądzie i na morzu i innych akcjach, do których, po części, przyzwyczailiście mnie w pierwszym tomie cyklu o Niecnych Dżentelmenach. Że co? Że “Na Szkarłatnych Morzach”? Poczytamy, zobaczymy, a tymczasem …, eee, co robią te toporki w Twoich dłoniach? Nie!!! Arghh!
Rzadko się zdarza, żeby sequel przerósł, czy choćby dorównał poprzednikowi, ale są chlubne od tej reguły wyjątki i druga część cyklu autorstwa pana Lyncha zajmuje wśród nich poczesne miejsce. Mógłbym co prawda zarzucić temu tomowi pewne przegadanie, ale tak się akurat składa, że lubię teksty dwójki złodziejskich przyjaciół. A że są gadułami? No cóż, nikt nie jest doskonały.
Drugi tom to kolejna szalona galopada, która na początku pozwoli nam się zorientować, co Locke robił przez cały ten czas, który upłynął od zakończenia “Kłamstw …”, a potem uzmysłowić sobie, że poprzednie problemy, to w porównaniu z tymi dopiero nadchodzącymi, były tylko pierdnięciem grzechotnika. Albo bułką z masełkiem. Albo kaszką z … Ech, po prostu, po stu stronach orientujemy się, że nasi ludzie (bo tak zacząłem o chłopakach myśleć), mają naprawdę przerypane. I, choć może to dziwnie zabrzmi, to jest super! Bo inaczej nie byłoby tych kilkuset stron, na których autor zawarł opis wyplątywania się z tarapatów, a przez które leci się jak burza.
Czekam z niecierpliwością na trzeci tom, który rodzi się w bólach. Czemu czekam? A choćby po to, żeby posmakować takich soczystych tekstów prosto z rynsztoka: "– Prędzej urodzi pan hipopotama, (...) niż najlepszemu złodziejowi uda się przechytrzyć kordon wokół mego skarbca. Ale to niemądre, moglibyśmy siedzieć tu całą noc i licytować się długością fiutów. Ja mówię, że mój ma pięć stóp, a pan, że pański ma sześć i na rozkaz pluje ogniem. Wróćmy do sedna sprawy. (...)” i dowiedzieć się co dalej, bo autor zakończył w takim miejscu, że ... I tylko mam nadzieję, że korekta będzie lepsza, bo o ile mogę wybaczyć literówki (choć nie powinienem), to jednak pomylenie imienia, to już delikatne przegięcie.