"Requiem dla tancerki" Agnieszka Fibich

Jakoś tak ostatnio naszła mnie refleksja, że coś za mało w mojej literackiej diecie rodzimych produktów. Nie czyta się polskich autorów, aż wstyd. Żeby jednak, na początek, nie przesadzać z kategorią wagową, bo to wiadomo, że w przypadku prozy polskiej często można trafić na moralny niepokój i inne takie, dałem szansę zalegającemu na półeczce “Requiem dla tancerki”, reklamowanemu jako thriller.
Pierwsze parę stron było niezłe. Zaczęła się kroić jakaś tajemnica z przeszłości, w międzyczasie mogłem zajrzeć do paryskiego night clubu, gdzie dane mi było popodziwać wyginające się zmysłowo girlsy i w tym momencie do głosu doszła ona. Sztampa. Ale żeby tylko. Ona połączyła siły z Płomiennym Romasem i Miłością Od Pierwszego Wejrzenia, że o Sercowych Perturbacjach nie wspomnę. I od razu wyznam z pokorą, że ten zmasowany atak, zgranych do cna motywów, pokonał mnie przed skończeniem stu stron.
Bo ile można czytać w thrillerze o policmajstrze w średnim wieku z uczuciowym wnętrzem osiemnastowiecznej pensjonarki i odpowiedzialnością sześciolatka. Nie, wróć, Bartek jest bardziej od Cesara odpowiedzialny. Bo sprawa jest taka, że chłoptasiowi, podczas wieczoru kawalerskiego, libido przesłania fakt ożenku mającego się odbyć dzień później, więc bzyka tancerkę, żeni się (nie z tancerką), leci na honymun (nie z tancerką), wraca i leci do drugiej (czyli, rzeczonej tancerki), już ma powiedzieć żonie (nie tancerce), ale okazuje się, że…
Spasowałem, bo uznałem, że przedzieranie się przez, bądź co bądź, harlequina, żeby dotrzeć do warstwy thrillerowej i poznać rozwiązanie zagadki, to dla mnie zbyt duże wyzwanie. Mógłbym nie wytrzymać kolejnego opisu składania męskiej łepetynki na kobiecym podołku połączonego z jednoczesnym oplataniem niewieściej kibici przez silne samcze ramię.
Niekompatybilnym. Ale nie wątpię, że książka znajdzie zwolenników, choć prędzej, wybaczcie szczyptę szowinizmu, zwolenniczki, które lubią romans z dreszczykiem w tle.