"Morderstwo niedoskonałe" Agnieszka Krawczyk

W tym miejscu mógłbym popsioczyć na miałkość literatury pop i rzucić kilka haseł o tym,  że lektura powinna być lotów wysokich i stanowić środek rozwoju osobowego, a nawet, nie bójmy się tego słowa, osobistego. Mógłbym, ale po co, skoro uwielbiam czczą literacką rozrywkę i dobre, podkreślam ponownie, dobre czytadło, zawsze wpierniczy mi się w szereg dzieł ambitnych, czytanie których ma uświadomić mojemu bliższemu i dalszemu otoczeniu, jakimż to ynteligentem żem jest. Nie inaczej było z “Morderstwem niedoskonałym”, które łokciem wypchło z kolejki pana Bobkowskiego i zapewniło mi naprawdę niezły fan.
Traktująca o grupie z deczka zwariowanych i niezbyt ze sobą, wydawałoby się, kompatybilnych znajomych z pracy, historia, troszeczkę przypominała mi “Lesia”. Ale ja z tych co “Lesia” akurat bardzo, więc zaliczam na plus, a wtręt ów dedykuję tym, co nie trawią, bo po co mają czytać dalej. Mamy zatem małe wydawnictwo, które działa na wariackich papierach, a raczej podle dziwnych poruczeń prezia we własnej osobie. Mamy wspomnianych pracowników, którzy próbują coś zdziałać w tej wydawniczej stajni Augiasza, zawalonej po sufit spływającymi bez umiaru, wiekopomnymi dziełami tych, których tknęła Muza. A ta, jak się okazuje, skora do macanek. Tym bardziej, że:
“Recesja ekonomiczna sprzyjała eksplozji talentów. Była to dziwna prawidłowość wyśledzona przez Adelę, uczestniczkę wielu internetowych list dyskusyjnych poświęconych literaturze. Niemal codziennie znajdowała tam posty o mniej więcej takiej treści: „Moja dziewczyna (lub mój znajomy) napisała świetne opowiadanie (tom wierszy, tworzony w bólach i ukryciu przez 20 lat) i chce go wydać. Gdzie się zwrócić?". Zazwyczaj była tam jeszcze uwaga, że dzieło podobało się wszystkim przyjaciołom i rodzinie, co, jak uważa autor, jest dostateczną legitymacją, by obdarzyć świat tym płodem życia wewnętrznego.”
I właśnie jeden z takich płodów sprawia, że nasi bohaterowie wplątują się w ciąg komicznych, a nawet kosmicznych, nieporozumień. Otóż przywołany na wstępie prezio ma życzenie wydać książkę, którą załoga uznawszy za chałę stulecia, zarchiwizowała (czyt. puściła w pieriod przez niszczarkę). Jako że udało się uratować część przyszłego bestselleru stulecia, resztę trzeba dopisać. Domyślacie się pewnie kto się tym zajmie?
Plus pierwszy - świetne i zróżnicowane charakterologicznie postacie. Plus drugi - dużo humoru sytuacyjnego i słownego w naprawdę dobrym wydaniu oraz polewka z własnego środowiska (pani Agnieszko tylko oczekiwać na fatwę). Plus trzeci - ten specyficzny rodzaj chaosiku, który tak lubię we wczesnej Chmielewskiej.
Wniosek jaki z powyższych wypocin można wyciągnąć jest taki, że “Morderstwo …”, to świetny antystreser. I choć nie zarykiwałem się przy nim ze śmiechu non stop, to jednak parę głośnych jego wybuchów spłoszyło osoby przebywające akurat w pobliżu. No i te fragmenty na temat pracy w wydawnictwie i kondycji współczesnej literatury pop. Mniód.