"Żółte cytrynki" Kajsa Ingemarsson

Tak, tak. Jestem czasem dkkowskim pantoflarzem i jako jedyny w naszym skromnym stadku samiec, bynajmniej nie alfa, wybieram książkę, która może się spodobać paniom, a mnie niekoniecznie. Tym sposobem (a nie dzięki wielce dwuznacznej i wiele męskiemu czytelnikowi obiecującej okładce), do naszych rąk trafiły "Żółte cytrynki" Kajsy Ingemarsson. Czynnikiem decydującym było hasło - klucz, umieszczone na froncie książki i zachęcające, by udać się w rajską dziedzinę ułudy, kędy piękne dziewoje zakochują się w cud chłopcach, a fabuła tak iskrzy inteligentnym humorem, że ze śmiechu oblatują nas gacie. "Komedia romantyczna", to były te dwa słowa, które tak ładnie wywiodły nas w pole. Co więcej nie sprawdziły się też zapewnienia z blurba, bo jak wynikło z naszej rozmowy, żadne z nas nie musiało odłączać telefonu, a odrywanie się od lektury nie sprawiało nam żadnej trudności. Co więcej odrywaliśmy się z prawdziwą ulgą, nie zaznawszy, wbrew słowom prosto z łamów Boras Tidning, ani przyjemności, ani ukojenia, a raczej skutków podwyższonego ciśnienia, bo taki efekt wywierały, jak się okazało, na wszystkich, działania głównej bohaterki.

No dobrze, spyta ktoś, ale o co cho? Chodzi zatem o to, że historia młodej kobiety, która tak kurczowo czepia się wymarzonej pracy, że nie jest w stanie strzelić w łeb butlą wykwintnego wina, swojego, bez mała gwałcącego ją w chwili kiedy ją poznajemy, szefa, jest okropnie dołująca i na próżno próbowałem się w niej dokopać zapowiadanej komedii. Do tego mamy działania Agnes, a szczególnie wątek "romantyczny", w którym zaślepiona uczuciem bohaterka raz po raz robi z siebie idiotkę i miota się między łóżkiem niewiernego mena, a własnym, w którym poleguje depresyjnie, co u mnie i koleżanek wywoływało efekt zwany roboczo "ciśnienie tysiąc". Słowem dostajemy do ręki opowieść typu: "zwalić bohaterce niebo na łeb i niech się wygrzebuje, aż do szczęśliwego zakończenia". I nawet nie miałbym nic przeciwko temu, gdyby ta bajęda nie była tak straszliwa nudna, a bohaterka tak strasznie bezwolna. Sama myśl, że mam wrócić do książkowego świata Agnes powodował mentalny jęk niechęci.

Pozytywy? Jakieś są. Trochę tła społecznego, ciekawie opisana strata bliskiej osoby, ale to jednak za mało żeby książkę polecać. Zasiadłszy przy stole zgodnie stwierdziliśmy, że flaki z olejem, irytująca "heroina" i taka jakaś nie wiadomo po co, ta książka. Po czym dyskusja nam zdechła i skierowała się na inne tory. Może zatem polecę ekranizację? Nie wiem czy lepsza, ale na pewno zajmie mniej czasu niż czytanie.