"Miasteczko Mamoko" Aleksandra i Daniel Mizielińscy

Jeśli chodzi o kupowanie różnych rzeczy, to jestem typem "czajnika". Tzn. czaję się niemożebnie, czytam opinie, przeglądam fora, nabijam sobie głowę wypowiedziami internetowych ekspertów od wszystkiego. A potem ...? Po długaśnym namyśle, kupuję straszliwą kichę. Opcję najgorszą z możliwych do wyboru. Dlatego też, od pewnego czasu, przeciwdziałam tym chorym nawykom i kupuję pod wpływem chwili. Podoba się, albo robi dobre wrażenie - proszę bardzo! Tak też zrobiłem z "Miasteczkiem Mamoko", które do mojego koszyka wpadło przy okazji kupowania urodzinowych prezentów dla Kitka. I, ludzie, to się sprawdza! Książka jest rewelacyjna! Ale powolutku...
"Miasteczko ...", to dość duża formatem i złożona z kartonowych stronic, obrazkowa historia przedstawiająca dzień z życia tytułowej miejscowości, położonej jak informuje okładka, w krainie Akuku. No właśnie, okładka to jedyne w zasadzie miejsce, gdzie znajdziemy informację pisaną, a dokładniej słów parę o miejscu akcji i imiona oraz nazwiska głównych bohaterów. Cała reszta to przebogate w szczegóły ilustracje, z których każda kolejna przedstawia rozwój akcji. Przykład: przez całą książeczkę widzimy piętę uciekającego gościa, którego na ostatniej stronie... Ale, ale, zobaczcie sobie sami, a właściwie nie sami, tylko z Waszymi pociechami, bo jestem pewien, że, podobnie jak moje chłopaki, nie dadzą Wam one prędko spokoju i będziecie musieli śledzić losy Filipa Żyrafa czy też Otylii Sadełko, bądź szukać zgubionych przez żółwia jabłek i dziesiątek innych, porozrzucanych tu i ówdzie, przedmiotów.
Pomysł nie jest nowy, bo już jakiś czas temu pisałem o książeczce "Gdzie jest tort?" The Tjong-Khinga, a "Miasteczko ..." wykorzystuje dokładnie ten sam patent. Cóż z tego, skoro ze sprawdzonego konceptu powstaje rzecz dobra, ba, nawet bardzo dobra, o czym świadczy fakt, że Bartek (4 lata) nie wypuszczał wczoraj książeczki z ręki, a dziś zaniósł ją do przedszkola, by pobawić się przy niej z kolegami. Dodać należy, że pozycja ta godzi waśnie między starszym i młodszym rodzeństwem, bo z obrazków skorzystał też Szymek (niespełna dwulatek), który tropił zapamiętale Zygmunta Kosmicznego i kiedy go tylko znalazł, darł się: "O, ufok!!!". Wreszcie mogłem powiedzieć: "Kupiłem coś dla was obydwu.", a, uwierzcie mi, to naprawdę coś.
Powie ktoś, że kilkanaście nawet najkolorowszych stron, szybko się znudzi. Być może. Niemniej jednak jest to pozycja, do której w każdej chwili można wrócić i która świetnie ćwiczy skupienie i spostrzegawczość, bo w końcu nazwa miasteczka do czegoś zobowiązuje. A i ja, stary koń, miałem niezłą frajdę w odnajdywaniu i sprawdzaniu czy "mam oko", za co autorom, małżeństwu (gratulacje!) Mizielińskich z Hipopotam studio oraz wydawnictwu "Dwie Siostry" serdecznie dziękuję.