"Republika złodziei" Scott Lynch

Kiedy ładnych parę lat temu zostawiałem Locke'a i Jeana na środku morza, nie sądziłem, że na następne spotkanie, które odbędzie się w pokoju lashainskiego zajazdu, przyjdzie mi czekać taki szmat czasu. W końcu jednak doczekałem się i, do kroćset!, warto było być cierpliwym, bo z chłopakami nudzić się nie można. I nic to, że ich sytuacja życiowa wydawała się być beznadziejna (zwłaszcza stan Lamory budził cholerny niepokój), bo kto jak nie Cierń Camory miałby podpierniczyć Śmierci kosę czy tam Mojrom nożyce i umknąć przeznaczeniu? No kto?

Jak zwykle dwa plany czasowe. Tu i teraz, czyli Karthain, w którym ocalony przez więzimagów Locke wraz z najlepszym przyjacielem, mają wspiąć się na wyżyny swego kunsztu robienia bliźnich w trąbę i sprawić, by w odbywających się co pięć lat wyborach wygrała wskazana przez mocodawców frakcja. Żeby było barwniej i ciekawiej, oponenci zatrudniają starą (w sensie długości uczucia, a nie wieku jako takiego), ale zupełnie nic a nic niezardzewiałą, miłość naszego głównego bohatera, Sabethę. A jak to między nimi bywało ładnie wyjaśnią nam retrospekcje przeplatające wątek właściwy, czyli plan drugi, o którym już wspomniałem. Tyle o fabule, bo streszczanie jej ma tyle samo sensu co próba naplucia na więzimaga. O tych wszystkich aferach, aferkach, drobnych złośliwościach i wielkich przekrętach po prostu trzeba przeczytać, a lektura tym milsza, że to w końcu nie nas ktoś dyma, a innych dymają.

Pierwszymi dwiema częściami byłem oczarowany (TU i TU), więc ze strachem podchodziłem do napisanej po tak długim czasie kontynuacji. I choć oczarowanie "Republiką ..." nie było może tak wielkie jak poprzedniczkami, to znów, nie wiedząc kiedy, stałem się wiernym sekundantem oszukańczych piruetów, które wyczyniała spółka L&J. Znów Locke robił na mnie wrażenie i znów zazdrościłem mu mistrzostwa ciętej riposty (nawet jeśli jest ujmująco prostacka*) i umiejętności przysłowiowego prostowania nóg w tico czy rozkładania parasolki w dupie. I od razu ostrzegam, jeśli uraziło Cię czytelniku "dymanie" i "dupa", nie masz czego na kartach powieści Lyncha szukać. Bo być może autor nie szaleje z wulgaryzmami, ale, na Trzynastkę!, to powieść łotrzykowska i werbalna ekwilibrystyka nie gardząca grubszym słowem, to jej materia. I ja tę materię po prostu kocham! Nawet jeśli, tu zgodzę się z oisajem, tu i ówdzie (zwłaszcza w interludiach) można by ją lekko przyciąć. I choć troszkę wkurzała mnie (z innych, choć nie do końca, powodów, niż Agnes), bezwolność Lamory w rękach byłej kochanki i jej przemożny wpływ na niego, to jednak ciągle pozostaje on moim topowym bohaterem literackim.

Zatem - epilog. Znów porwało i to tak, że nawet literówki nie wkurzały. Wessało i wypluło w oczekiwaniu na kolejną część, w której, sądząc po zakończeniu "Republiki ..." i cytując popularną ostatnio pieśń biesiadną, "będzie zabawa, będzie się działo". Oby. I mam nadzieję, że przekonam się o tym wcześniej niż za kolejne sześć lat.

* " - Rety, w kiepskim jest pan stanie. Uważa pan, że został otruty?
- Nie - odparł Locke, kaszląc - Spierdoliłem się ze schodów. A jak to wygląda?"