"Ella i przyjaciele" t. 1 i 2 Timo Parvela

Kiedy ktoś postanawia wykorzystać wzorzec choć odrobinę zbliżony do jakiegoś klasyka, to wiadomo, że kogoś z promocji zaświerzbią paluszki, żeby dokonać porównania do. Czy zatem dziwi, że dwa tomy przygód Elli skoligacono z nieśmiertelnymi Mikołajkami? Nie. W końcu mamy gromadkę małych dzieci, dorosłych i mnóstwo nieporozumień związanych z zupełnie innym postrzeganiem świata przez obie grupy. Żeby było dobitniej zajawka ze "świetnie się bawiliśmy". To na wypadek, gdyby ktoś miał wątpliwości co do tego, że czeka go wspólnota doznań na równi z mikołajkowymi. A ja mówię, be-ze-dura i zachęcam do czytania także tych, którzy do serii Goscinnego mają stosunek ambiwalentny. Bo co prawda w drugim tomie pojawia się chłopiec lubiący dawać fangi w nos, ale jednak humor jest, moim zdaniem, oparty na trochę innym mechanizmie, niż ma to miejsce u francuskiego protoplasty.

Dajcie zatem sobie i dzieciom szansę, żeby poznać, już nawet nie piszę o reszcie, ale choćby naszego ulubieńca, Patego. Młodego człowieka, który swym roztrzepaniem i niezorientowaniem w tym co się wokół dzieje bije na głowę nie tylko profesorów, ale i naszego Szymka, co samo w sobie wiele mówi. Źródło największego zamieszania w książkach i najbardziej niepohamowanych wybuchów śmiechu u słuchaczy. To przezeń musiałem przerywać lekturę, żeby wycierać załzawione od śmiechu oczy i to jego perypetie Szymon powtarza z pamięci (wspólnie polecamy scenę w teatrze).  Ewentualnie Tuukkę, grupowego mędrca, który braki w wiedzy nadrabia pewnością siebie, co powoduje, że czasem jego wyjaśnienia, które pozostali przyjmują bez szemrania, wpędzają towarzystwo w kolejną kabałę. No i pana z jego komentarzami, w których nie raz rozpoznamy burczane przez siebie pod nosem, w stosunku do naszych (choć niekoniecznie tylko naszych) pociech, teksty.

Można trochę narzekać, że humor miejscami przaśny (sceny głuchego telefonu), ale to właśnie takie historie wzbudzały największe salwy śmiechu u chłopaków. Mojego też, żeby była jasność. No bo jak się od nich powstrzymać, jeśli prośba o wyjście do łazienki wypuszczona z jednego końca teatralnego rzędu kończy się na drugim: "Pate wygrał Eurowizję!".

Jeśli chcecie się przekonać czy jesteście kompatybilni z rodzajem humoru zaprezentowanym przez Timo Parvelę w dwóch tomach przygód Elli i jej przyjaciół, poszukajcie po znajomych i bibliotekach. Niestety, Nasza Księgarnia przestała wydawać autora i książki mają status białych kruków. A szkoda, bo wyjątkowo zgadzamy się z okładką, która donosi, że książki o Elli są niebezpieczne, bo grożą wielokrotnymi wybuchami śmiechu oraz że należy unikać lektury w miejscach publicznych. Może to potwierdzić para w średnim wieku z dwoma synami lat 9 i 7, u której do dziś hasło: "To twój pies?", kończy się chichraniem. Polecamy!

PS. Może by tak jakieś wydawnictwo pomyślało o przekładzie, bo jest z czego wybierać.