"Królowa południa" Arturo Pérez-Reverte

Zachęcony dość pochlebnymi recenzjami na pl.rec.ksiazki oraz dość burzliwą dyskusją, na temat niuansów ostatniej wydanej w Polsce książki Reverte, toczoną na tejże grupie, jak to się mówi "sięgłem", ale niestety nie wsiąkłem ;(.
Ponieważ o treści już mówiono, ograniczę się tylko do powiedzenia, że "Królowa ..." jest historią pewnej Meksykanki, którą poznajemy jako dziewczynę przemytnika narkotyków, a która z czasem dochodzi do wielkich pięniędzy i wielkiej władzy. Taki XXI-wieczny Kopciuszek z tym, że zamiast księcia mamy kilku kolejnych machos, zamiast bryczki z dyni najnowsze modele samochodów, zamiast niedobrej macochy - wkurzona konkurencja w narkobiznesie itd. itp.
Niestety Reverte zaczyna przesadzać z barokowością opisów. To co w książce przygodowej (a mistrzem i reanimatorem tego gatunku zwany jest czasem pan Arturo) powinno stanowić tło wydarzeń, u niego wyłazi na pierwszy plan i zabija istotę powieści, czyli przygodę. Czytanie o tym co widzi bohaterka w zasięgu swego wzroku i to ze szczegółowością, której nie powstydziłby się satelita szpiegowski, męczyło. Podobnie jak opisy strojów, uczesania oraz wielostronicowe przemyślenia Teresy, które niczego ciekawego (przynajmniej dla mnie) nie wnosiły.
Jeżeli autor chciał pokazać, że zna i geografię opisywanych stron, i duszę kobiety, i rywalizację między wymiarem sprawiedliwości, a handlarzami narkotyków, mógł to zrobić, ale z mniejszym rozmachem. A tak książka jest przegadana. Mało w niej "biglu", za to dużo - "zobaczcie jak ja potrafię pisać i jakie to głębokie".
Druga rzecz, która okrutnie mnie drażniła, to bez mała rozdwojenie jaźni głównej bohaterki. Jeżeli tylko trzeba było zrobić coś be, to pojawiała się "ta druga Teresa" i odwalała brudną robotę. Jakie to wygodne - nie musieć tak naprawdę tłumaczyć bohaterki.
Po trzecie sam już nie wiem, czy dobrym zabiegiem ze strony tłumacza było używanie typowo polskich wynalazków językowych typu: "kałach" o karabinku AK-47, "dresiarz" o jakimś bandziorze czy "spoko". Może to i język polskiej ulicy, ale książkę zaludniają, w zdecydowanej większości, mieszkańcy Meksyku i Hiszpanii. Mnie to raziło.
Zmęczyła mnie i ledwo się przedarłem. Początkującym "reverciarzom" polecam "Szachownicę flamandzką", moim skromnym zdaniem dużo lepszą, a zaawansowani niech czytają na własną odpowiedzialność :D.