"Nie opuszczaj mnie" Kazuo Ishiguro

Opisywaną tu książkę, ciężko jest skomentować nie zdradzając elementów istotnych dla fabuły. Postaram się, jednak gdyby mi się coś wymsknęło, darujcie. Naprawdę nie jestem człowiekiem, który lubi krzyczeć: "Mordercą jest taksówkarz!".

Ishiguro wpadł mi w ręce przypadkiem. Nigdy wcześniej o nim nie słyszałem, a jedyne co mógłbym, w czasie gdy przystępowałem do lektury, o autorze powiedzieć, to chyba tylko okładkowe: "finalista nagrody Bookera 2005". Nie zrażając się jednak wspomnianym wyżej faktem, zacząłem czytać.
Teatrem wydarzeń jest brytyjska szkoła z internatem - Hailsham, a bohaterami trójka jej wychowanków: mitomanka - Ruth, choleryk - Tommy oraz obserwatorka i zarazem narratorka - Kathy. I wydawać by się mogło, że to kolejna książka o dorastaniu i młodzieńczym buncie, gdyby nie fakt, że wnikliwe obserwacje relacji w grupie, przechodzące momentami wręcz w wiwisekcję, ujawniają ciągłe zgrzyty w przedstawionej nam rzeczywistości. Rzucane tu i ówdzie półsłówka, niektóre dziwne zdarzenia, powodują powstanie wrażenia jakiegoś dysonansu. I takie wrażenie, że coś jest nie tak, utrzymuje się aż do końca lektury.
Autor podejmuje ważną tematykę. Człowieczeństwa i tego co je wyznacza oraz granic, które powinniśmy sobie jako ludzkość wyznaczyć w dążeniu do boskości czy też nieśmiertelności. Żeby jednak nie spłoszyć czytelnika zbyt ciężkim kalibrem stosuje, znaną choćby z serialu "Lost", metodę puzzli. Na kolejnych kartach powieści zostają odsłonięte kolejne kawałki układanki, dając coraz wyraźniejszy obraz całości i, w kluczowej scenie, wyjaśnienie zagadki.
Wszystko co powyżej powinno zaowocować iście wybuchowym rezultatem. Niestety po ok. dziesięciu stronach, wiedziałem już o czym rzecz będzie (autor pozostawia jednak zbyt wyraźny trop) i resztę książki przeczytałem z ciekawości, jakie stanowisko do opisywanego problemu zajmie pan Kazuo. Niestety po drodze musiałem przebrnąć przez zbyt szczegółową charakterystykę "wychowanków" i zdarzeń z nimi związanych. Książka zaczęła mnie w pewnym momencie męczyć, a finisz miast radości czytelniczej, przyniósł radość typu: "uff, koniec!".
Nie znaczy to jednak, że nie doceniam kunsztu skonstruowania tego, dość ciekawego, przyczynku do dyskusji, co człowiekowi wolno, a czego nie. Tym bardziej, że z każdym nowym odkryciem naukowym coraz mniej, w tym co opisuje Ishiguro, fikcji, a coraz więcej realnego zagrożenia.