"Agnieszki. Pejzaże z Agnieszką Osiecką" Zofia Turowska

Tekst z okładki książki Zofii Turowskiej głosi, że "nie jest to zwykła biografia" i rzeczywiście, "Agnieszki" taką nie są. Autorka zebrała bowiem mnóstwo materiału, zarówno już publikowanego, jak i do tej pory niedostępnego, a dzięki uprzejmości Agaty Passent mogącego ujrzeć światło dzienne i z cytatów, rozmów z najbliższymi poetessy i fragmentów jej poezji, utkała obraz kobiety niezwykłej. Bo co by o Agnieszce Osieckiej sądzić, taką właśnie postacią była - niezwykłą.
Siadałem do lektury bez żadnej, minimalnej choćby wiedzy, na temat autorki "Małgośki". I od razu zostałem zaskoczony. Przeogromnym kręgiem przyjaciół z Nazwiskami (Cybulski, Kobiela, Janowska i całe morze innych, niemniej sławnych, osób powojennego świecznika artystycznego). Rozlicznymi związkami uczuciowymi i ich skomplikowaniem (choćby Hłasko, Frykowski, czy Passent). A wreszcie samą osobą Agnieszki i bogactwem jej życia.
Mówi się, że raz na jakiś czas pojawia się osobowość podobna do komety. Pędzi przez życie, rozpalona, wolna, nie przejmująca się konwenansami, ale też cholernie samotna. I taka właśnie jest Osiecka. Mająca problemy w kontaktach z ludźmi, ale jednocześnie potrafiąca zawierać wieloletnie przyjaźnie. Kochliwa i lubiąca się wiązać z nieodpowiednimi partnerami, a przez to wielokrotnie nieszczęśliwa. Nie mogąca znieść myśli o utonięciu w pieluchach, z drugiej strony trzymająca świetny kontakt z dziećmi. Całkowicie oddana pracy twórczej i dla niej odrzucająca "zwykłe" życie, stabilizację przy boku ukochanego i niańczenie dziecka. Ciągle w biegu, ciągle próbująca być "piękną dwudziestoletnią". I nawet choroba, która w końcu ją pokonała, nie dała rady tej gorączce.
"Agnieszki. Pejzaże z Agnieszką Osiecką" to książka, która w wyważony sposób wnika głęboko w fenomen największej tekściarki poprzedniego wieku. Nie przemilcza, nie zataja, ale i nie skupia się na skandalu. Wzbudza emocje. Warta przeczytania.