"Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki" reż. Steven Spielberg

"Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki", to film, w którym się zdawało. Harrisonowi Fordowi, że jest młodzieniaszkiem, dysponującym sprawnością sprzed ćwierćwiecza i rozsiewającym taki sam, co wtedy, męski urok. Stevenowi Spielbergowi, że przez połączenie "Bliskich spotkań ..." z postacią kultowego archeologa, stworzy coś na miarę "starej" trylogii. Niestety, obejrzałem i mogę potwierdzić, że tylko się zdawało.
Stany Zjednoczone, rok 1957. Okres hooverowskiego polowania na czerwone czarownice i dziesiąta rocznica incydentu w Roswell. Na słynną Strefę 51 napada, w celu odnalezienia tytułowej czaszki, banda sowieckich sołdatów, pod dowództwem Rasputina w spódnicy (Blanchett). Do współpracy zostaje zmuszony, wyciągnięty z bagażnika jednego z aut, doktor Jones. Pomaga, ale jak to on, daje w spektakularny sposób (na miarę swojej sześćdziesiątki) dyla. Cała reszta, to przepychanki między obydwoma obozami, złych Ruskich i ekipy staruszka Indiego.
Nowy "Indiana ..." nie ma tego czaru co poprzednie części. Miast kina przygodowego, dostałem dänikenowski, średnich lotów, filmek sf, w którym tylko od czasu do czasu pojawia się ślad hitu lat osiemdziesiątych (scena pościgu w dżungli). Gwoździem do trumny było takie stężenie niemożliwego, że urwał się mój kołek do zawieszania wiary. Są granice. A ucieczka przed wybuchem jądrówki w zamkniętej lodówce te granice przekroczyła.