"Kwietniowa czarownica" Majgull Axelsson

"Kwietniowa czarownica" to książka straszna. Nie literacko, bo tu nie można się do niczego przyczepić. Jest straszna przez to co opisuje, przez to jakie pytania stawia i przez to jakie w sobie znajdujemy odpowiedzi. Od razu zatem na początku, odradzam ją szczerze, wszystkim tym, którym w duszy tli się płomyczek tzw. "dołka". Książka bowiem ten płomyczek rozdmucha, pożre czytelnika, strawi go i wydali, bez oddechu i bez wiary w nadzieję. Tę książkę należy czytać w jasny, letni dzień, z kochającymi bliskimi pod ręką, żeby od czasu do czasu móc się z lektury wynurzyć i "obmyć" otaczającą, pogodną atmosferą z brudu, który osiada w duszy.
Axelsson przedstawia losy czterech kobiet, Christiny, Margarety, Birgitty i Désirée, które życie, a nie biologia, uczyniło siostrami. Jedna z nich, tytułowa czarownica, przykuta do łóżka epileptyczka - Désirée, dzięki niezwykłej zdolności wnikania w ciała ludzi i zwierząt, knuje zemstę. Za co? Za ukradzione życie, które w jej mniemaniu stało się udziałem jednej z pozostałych pań, wychowanic jej biologicznej matki, która pozbywszy się po urodzeniu balastu chorej córki, została zastępczą matką. W kolejnych retrospekcjach poznamy trzy, a właściwie cztery, życia, różne, ale po zastanowieniu, mające wspólny mianownik.
Ciężko jest o tej książce pisać, tak jest naładowana emocjami i opisami nikczemności istnienia. To książka, w której praktycznie brak światełka w tunelu. Jest ból, cierpienie, poniżenie, zgnilizna. Są cztery połamane życia i obraz Szwecji lat 50-tych, który daleki jest od sielskości, jaka nam się z tym skandynawskim rajem kojarzy. Ta książka miażdży. I taki właśnie sie po jej lekturze czuję - zmiażdżony, a dodać należy, że raczej kiepski ze mnie empatyk.

PS. Nie zdobyłbym się chyba na obejrzenie filmu na podstawie "Czarownicy ...".