"Zbyt głośna samotność" Bohumil Hrabal

Każdy z nas na pewnym etapie swego życia stwierdza, że świat zbyt szybko poszedł naprzód, a my nie możemy go dogonić. Ze zdumieniem rozglądamy się wokół i stwierdzamy, że nie pasujemy do tego co nas otacza. I tak zaczyna się nasza, zbyt głośna, samotność.
Sam autor mówi o swojej powieści tak: "Zbyt głośna samotność, jeśli w ogóle jestem człowiekiem dojrzałym, to szczyt mojej dojrzałości. To jest realistyczna opowieść, ale ma także walor symboliczny. Pewna epoka trwała kilkaset , a może i tysiąc lat, i Hanta jest akurat na przełomie, ranią go drzazgi z tej pękniętej deski ...". I rzeczywiście, główny bohater to nie XXI-wieczny singiel, którego samotność opisuje dziesiątki pozycji książkowych, autorstwa młodych, gniewnych. To starszy człowiek, zakorzeniony w świecie pewnych wartości, garściami czerpiący z tego co w ludzkiej kulturze najlepsze, jak sam o sobie mówi "wykształcony mimo woli", który nagle staje przed faktem, że jego świat się kończy. Świat książek, świat filozofów, świat Hanty. Zaczyna się natomiast świat wielkiej maszyny, która w swoim przepastnym brzuchu mieli tysiące, ba, miliony zadrukowanych stron, a obsługują ją młodzi ludzie, którzy nie przejmują się ich zawartością.
"Zbyt głośna samotność" to książka przejmująca i powiedzmy to wprost, mocno dołująca. Hrabalowski Hanta jest odbiciem wszystkich tych, których mierzi wszechogarniające chamstwo, nieuctwo, prostactwo. Tych, którzy tęsknią za czasami kiedy przyjaźń znaczyło przyjaźń, miłość - miłość, a dialogi toczyło się bez użycia "kurwy" jako przecinka. Polecam.