"Niezwykła podróż Pomponiusza Flatusa" Eduardo Mendoza

Twórczość Eduarda Mendozy znam tylko z jego detektywistycznej trylogii, której głównym bohaterem jest szalony barceloński lump, trudniący się poniekąd fryzjerstwem, w międzyczasie zaś rozwiązujący zagadki kryminalnej natury. I, żeby od razu ustawić właściwą optykę, jestem jej fanem. Dlatego też, z przyjemnością sięgnąłem po "Niezwykłą podróż ..." pozycję, która z pobieżnego opisu wydawała się do rzeczonej trylogii bardzo podobna.
Tak, tak, tak. Po trzykroć tak. Mendozowski humor powraca. I bohater też. Reinkarnacja istnieje, albo geny są silniejsze niż myślimy, albo też główny bohater odnalazł poszukiwane przez siebie źródło wiecznej młodości. Faktem jest, że tytułowy Pomponiusz Flatus jest bowiem albo przodkiem, albo poprzednim wcieleniem naszego znajomego Barcelończyka, bądź też nim samym. Tak samo nierozgarnięty, z takim samym marnym stanem posiadania i wiecznymi problemami finansowymi (o gastrycznych nie wspominając) i podobnie wpadający w kłopoty, a równocześnie ze swadą rozprawiający na każdy temat. Przez przypadek rzucony między Izraelitów, pomaga młodemu Jezusowi w uniewinnieniu jego ziemskiego ojca, Józefa, oskarżonego o pewne zabójstwo.
Świetna wariacja, na tematy około biblijne, w połączeniu z ironicznym spojrzeniem na historię, mitologię i ówczesną politykę, dała mi mnóstwo radości. No bo jakże tu się nie uśmiechnąć, kiedy znużony Pomponiusz mówi do Jezusa: "Kiedy będziesz starszy, zobaczysz, jak to jest, gdy pędzą cię stromą drogą, nie dając ani chwili wytchnienia."
Niecierpliwie czekam na następną książkę pana Eduarda.