"Autobiografia na czterech łapach..." Dorota Sumińska

"Autobiografia na czterech łapach, czyli historia jednej rodziny oraz psów, kotów, koni, jeży, żółwi, węży...i ich krewnych" Doroty Sumińskiej, to książka niezwykła. Bo zdarzało się co prawda, że w rodzinnych opowieściach ktoś tam napomknął o domowym zwierzątku, ale była to zazwyczaj notka krótka i niejednokrotnie pozbawiona jakiegokolwiek pierwiastka uczuciowego. Tu jest inaczej. Wszystkie wymienione i nie wymienione w podtytule zwierzęta, to pełnoprawni członkowie rodziny i to się w opisach dotyczących zwierzęcych przyjaciół czuje. A potwierdza to opinia sześciu osób, które w ramach naszego maciupkiego DKK zapoznały się z książką uznanej pani weterynarz.
Nie wiem dlaczego tak się przędzie, ale dotychczas nasz klubik trafia na lektury, które mniej lub bardziej, ale zawsze się wszystkim podobają. Gdzie tu zatem miejsce na dyskusję? Ano, nie ma przecież problemu by zdryfować na tematy okołolekturowe i tak też było tym razem. Po ustaleniu, że książka świetna i w piękny sposób pokazująca koegzystencję człowieka i tzw. braci mniejszych, po skonstatowaniu, że bez egzaltacji i ekshibicjonizmu pani Dorota opisała dzieje swoich przodków oraz swoje życiowe sukcesy i porażki, przeszliśmy do rozważań natury ogólnej. I zgadało się o porzucaniu zwierząt, procederze w naszej miejscowości nagminnej. O problemach związanych z trzymaniem zwierząt w domu, w której to rozmowie Bartek postulował o, jeśli nie pieska, to chociaż kanarka. O tym, jakie to dziwne, że ktoś potrafi dogadać się z psem, a niezbyt dobrze z własną córką.
Warto przeczytać. Poprawny język, ciekawe dzieje, ludzie z pasją oraz wylewająca się z każdej strony fala wielkiej miłości do wszelkiego stworzenia powodują, że wzbogacona sporą ilością fotografii z rodzinnego albumu książka, czyta się sama. Ja zaś, pod wpływem lektury, zacząłem rozmyślać, czy by się jednak nie odważyć..., bo moja "bezzwierzęca" rodzina wydała mi się jakaś niekompletna. Na razie jednak postanowiliśmy posiłkować się wizytami w gospodarstwie dziadków, bo wiecie - metraż, a my nie tacy, jak autorka, odważni. Ale kto wie...