"Szminka w wielkim mieście" Candace Bushnell

Zacznę tekstem dwuznacznym, na jaki może sobie pozwolić, tylko i wyłącznie, obrzydliwy, seksistowski samiec, który nie zachwycił się bestsellerową, liczoną w miliony sprzedanych egzemplarzy i zajmującą czołowe miejsca książkowych list przebojów we wszystkich możliwych Timesach, książką. Książką, dodajmy by tekst o seksizmie nabrał sensu, na wskroś kobiecą, bo przez kobietę i o kobietach pisaną. A gdzie tekst? Już, już...
Ominął mnie był "Seks w wielkim mieście" i to zarówno w książkowym jak i serialowym wcieleniu. Co do innych form, niech pozostanie to moją słodką tajemnicą. W każdym bądź razie nie będę porównywał, bo nie mam z czym. To znaczy porównywał obydwu książek Candace Bushnell oczywiście, co wyjaśniam, bo skąd mnie wiedzieć, co też Wam chodzi po głowie. Wiemy zatem, że "Szminka ..." jest moją pierwszą książką autorki, opuśćmy zatem ten dwuznaczny akapit i skupmy się w końcu na fakcie niedoczytania.
A tak, niedoczytania, bo dwukrotne (do setnej i dwusetnej strony), dawanie jej szansy, nie przyniosło rezultatu i "Szminka ..." ustąpiła pola Updike'owi. Czemu? "Nie moja piaskownica, nie moje zabawki" wystarczyłoby za podsumowanie, ale nie będę aż tak lakoniczny, bo w końcu o świecie socjety czytało mi się w innych książkach dobrze, więc czemu akurat tu jest be. Ano dlatego choćby, że przez te dwieście przeczytanych stron, nie znalazłem jednego sprawiedliwego. Faceta, który oprócz przymiotów ciała, miałby jeszcze jakieś inne. Wszyscy to gburowate świnie, a ich kariery to skutek wspólnoty plemników. Za to panie... Panie zawdzięczają wszystko sobie i swojej ciężkiej pracy, ale żeby znów tak idealnie nie było, mają też problemy. A to z dziećmi i mężem - utrzymankiem (a jakże!), a to z karierą na drodze której stoi zawsze, no kto?, tak zgadliście, samiec, a to ze staropanieństwem, bo choć kandydatka śwarna i inteligentna piekielnie, to żaden głupi chłop zauważyć tych przymiotów nie jest w stanie.
Wiem, że przejaskrawiam i być może autorka w nieprzeczytanej przeze mnie części łagodzi swój jednoznaczny przekaz, krzyczący już z hasła reklamującego powieść: "Mężczyźni do lamusa! Teraz świat należy do kobiet!", ale sprawdzał nie będę. Tym bardziej, że gwóźdź do trumny przybiły główne bohaterki swoimi zachowaniami. Próbki? Proszę.
Uderzona przez syna Wendy: "Nie mogła w to uwierzyć. Słyszała o małych chłopcach, którzy bili swoje matki (o starszych chłopcach również), ale nigdy nie sądziła, że jej własny syn zwróci się przeciwko niej, że jej sześciolatek potraktuje ją jakby była jakąś... sprzątaczką. Chciało jej się płakać. Cierpiała. Czuła się zraniona. Miała to przed oczyma, tuż przed oczyma: miliony lat, podczas których mężczyźni pomiatali kobietami. I sądzili, że mają do tego prawo..." No, litości!
Zamiast lekkiej, żartobliwej chick czy też woman lit, dostałem coś co nie porwało mnie ani tematyką, ani humorem, ani postaciami. No to pieprzłem w połowie.