"Przygoda z owcą" Haruki Murakami

Jak bloga okopać? Jak zasieki wokół postawić? Transzeje ryć? Po co? Jak to, po co? Bo przeczytałem Murakamiego i wynudził mnie był w cholerkę. No dobra, żyję, więc mogę kontynuować.
Już samo okładkowe nawiązanie do filmografii Lyncha powinno we mnie wzbudzić niepokój, bo choć maestrii dzieł tegoż reżysera nie zaprzeczam, niepokój Lynch we mnie wzbudza, to jednak gubię się w pokręconej symbolice jego filmów i koniec końców, nie bardzo wiem o co kaman. Niestety jak się okazało, to samo najwyraźniej mam z prozą chwalonego wszem i wobec Japończyka, bo choć zamysł "Przygody z owcą", wydaje mi się, rozumiem, to w pewnym momencie zacząłem zadawać sobie pytanie: "Babciu i po co to wszystko?". Mamy więc szarego do bólu Tokijczyka, który żyje, bo żyć trzeba. Młodość - przeciętna, małżeństwo - przeciętne, rozwód - też przeciętny. Jako przykład niech posłuży podsumowanie uniwersyteckich czasów, o których sam mówi: "Żyliśmy wszyscy z dnia na dzień, pijąc tanią whisky, uprawiając nudny seks, wiodąc nieprowadzące do niczego rozmowy i pożyczając sobie nawzajem książki." Szarzyzna, bezsens i samotność. I o tym jest ta książka, o alienacji jednostki i samotności w tłumie (jej mottem mógłby być cytat: "Urodziłem się sam, potem ciągle byłem sam i dalej będę sam"), a także o wyborze między przeciętnością, a wyjątkowością. Mieć w sobie owcę, która nas wyróżni, ale i zabije, czy być jak anonimowy narrator, szarym żuczkiem w gnojowisku miasta i społeczności? Takie pytanie usłyszałem od autora i przyznam szczerze, mimo że zaowczenie kusi, to jednak dobrze mi w postaci bezowczej.
Co zatem mi się nie podobało? Przecież jest w tej książce humor (vide wspomnienia o członku wieloryba), jest bystra obserwacja na temat Japonii i Japończyków oraz wątek sensacyjny, który, choć mało znaczący, powinien uatrakcyjnić lekturę. A jednak wydaję się być z Murakamim niekompatybilny, bo jego książka podziałała na mnie usypiająco. Nie wiem czy to mądre, ale jeśli miałbym podsumować, to cały czas podczas lektury miałem w głowie głos młodszego z panów Stuhrów, mówiącego: "Siedzimy. Piwko pijemy. Nic się nie dzieje.". Ja wiem, że pod tym pozornym: "Nic się nie dzieje.", wrze kocioł emocji, ale jakoś nie chciało mi się uchylać pokrywki tego kotła, za co wielbicieli prozy Murakamiego, w tym miejscu, przepraszam i obiecuję w ramach eksperymentu jeszcze po coś sięgnąć.