"Szeptem" Becca Fitzpatrick

Córka sąsiadki jest fanką literackiego wampiryzmu, na który nastała obecnie wśród młodzieży moda i który rozpoczął swój triumfalny pochód wraz z wielkim sukcesem sagi pani Meyer. Jak grzyby po deszczu zaczęły powstawać klony, przeróbki, adaptacje, wariacje i całe multum innych, mniej lub bardziej udanych prób wykorzystania popularności wampirzego tematu. Niektórzy autorzy poszli jednak dalej i zostawiając szkielet akcji (zderzenie życia zwykłego nastolatka ze sprawami Niezwykłych Istot) oraz jej miejsce (wszelkiego rodzaju szkoły), postanowili zastąpić krwiopijców innymi nadnaturalnymi postaciami. Zrobiła tak np. Becca Fitzpatrick, która w swoim debiutanckim "Szeptem", postawiła na anioły. Postanowiłem zgłębić fenomen popularności tego typu literatury i dlatego, kiedy dostałem od sąsiadki książkę z prośbą o zwrócenie do biblioteki, postanowiłem najpierw się z nią zapoznać.
Szkoda, że świetna graficznie pierwsza strona okładki odciągnęła mój wzrok od strony ostatniej, na której jak byk widnieli medialni patroni książki: "Popcorn" i "Dziewczyna". Być może już wtedy zacząłbym podejrzewać, że jestem o lata świetlne oddalony od czytelniczego targetu powieści i może mi się ona po prostu nie spodobać. Cóż, nie spojrzałem i o tym, że rzecz nie dla mnie, przekonałem się dopiero po stu stronach, po których zresztą skończyłem lekturę. Dlaczego?
Może dlatego, że w przeczytanym fragmencie zupełnie brakowało akcji, bo za taką nie można przecież uznać jednego tajemniczego wydarzenia, a nie chciało mi się sprawdzać czy dalej jest lepiej. Dzieje się tak, ponieważ autorka skupiła się na opisie relacji między super przystojnym (a jakże!) i super enigmatycznym (no, ba!) Patchem i szesnastoletnią Norą, która przez sto pierwszych stron jest na zmianę: zniesmaczona charakterem i postępkami "ciacha" w czerni i wbrew samej sobie, wielce nim zainteresowana. Ja rozumiem, że nastolatki piszczą czytając o idealnej muskulaturze niegrzecznego przystojniaka, ale ja, facet w drodze do czterdziestki, z brzuszkiem i początkami łysinki, to już niekoniecznie. Na dodatek, gdy na horyzoncie pojawia się drugi absztyfikant, to już z góry wiedziałem jak się to wszystko potoczy. Bo jak skończy, to nie. Napisanie bestsellera zobowiązuje bowiem do skrobnięcia kontynuacji i to najlepiej kilku tomów. Tak też ma zamiar postąpić pani Fitzpatrick.
Książka poparta wielką medialną kampanią. Własna strona, rozdawanie egzemplarzy recenzenckich przed premierą, czyli tzw. podbijanie bębenka, spowodowało, że "Szeptem" stało się must read szerokiej rzeszy nastolatków (fani mają nawet profil na Naszej Klasie). Do mnie nie trafiła i nie wiem czy trafiłaby także dwie dekady temu, ale tu oczywiście pewności nie mam. Nudna, szablonowa, z papierowymi postaciami, z których na plus wyróżnia się delikatnie Vee, przyjaciółka głównej bohaterki. Żeby nie przedłużać powiem, że moim zdaniem autorka powinna spełniać się w służbie zdrowia, pracę w której rzuciła dla kariery literackiej.