"Wyspa złoczyńców" Zbigniew Nienacki

Nawet pracujący ojciec dwóch małych brzdąców może mieć czasem ochotę na fanaberię. No bo: czasu na czytanie brak, nowości w bibliotece się piętrzą, własne półki zawalone książkami kupionymi na bliżej nieokreślone "kiedyś", które jakoś nie chce nadejść, a ten sobie wypożycza "Wyspę złoczyńców" Nienackiego. Podróż sentymentalna, kryzys wieku średniego, a może po prostu dziecinnieję? Furda! Ważnym jest, że podszedłem, acz z duszą na ramieniu, do lektury. A czego tu się niby bać? Tego co zawsze w takich razach. Zderzenia młodzieńczego zachwytu ze "szkiełkiem i okiem" starego wyjadacza, o tzw. zębie czasu nie wspominając. Całe szczęście, jak się okazuje, niepotrzebnie się obawiałem.
Od "Wyspy ..." teoretycznie wszystko się zaczyna. W niej poznajemy pana Tomasza i historię pozyskania przez niego niezwykłego pojazdu, od którego główny bohater weźmie swą późniejszą ksywę Pana Samochodzika. To tu natkniemy się na Wilhelma Tella, Sokole Oko i Wiewiórkę, trzech harcerzy pomagających mu w rozwiązaniu kilku innych historycznych zagadek. Ale to już wszyscy którzy czytali wiedzą, więc przejdźmy do wrażeń.
Ech, może nie aż tak jak przed laty, ale znów wciągnęło. Te wyścigi pokraką z silnikiem Ferrari 410 (swoją drogą, ile to bydlątko musiało palić?) i wrażenie jakie ten tajemniczy wehikuł robił na, początkowo wyśmiewających go, osobach. Znów byłem po stronie brzydkiego SAMa, choć pokonanie wartburga wypadło w mych oczach znacznie bladziej niż kiedyś. Ta atmosfera zagrożenia, wzmocniona ciągle znajdowanymi pozostałościami po II WŚ. To bunkry, to szkielety, to działalność powojennych band. No i tajemnica w postaci skarbów dziedzica Dunina, wokół znalezienia których toczy się akcja. Wszystko razem dające naprawdę dobrą i trzymającą w napięciu przygodówkę.
Są oczywiście i zgrzyty. Do przesady pensjonarskie postacie kobiece, czy też bałwochwalczy zachwyt radzieckimi naukowcami, ale pomijając te drobne niedogodności, "Wyspa ...", żeby młodzieżowo zakończyć, wciąż daje radę.