"Proces" Franz Kafka

Po lekturze "Lalki Kafki" obiecywałem sobie spotkanie z twórczością tegoż pisarza i w końcu stało się, w moje ręce trafił "Proces". Wstyd przyznać, ale najbardziej znane dzieło Kafki, jakoś, mimo zaleceń polonistki, nie trafiło w LO w moje ręce i dopiero teraz miałem okazję się z nim zapoznać. Zapoznawanie trwało dość długo, bo za nic nie mogłem się wciągnąć, a nawet były momenty, kiedy chciałem dziełem Franza pierdyknąć w kąt. W końcu dobrnąłem do finiszu i mogę parę słów skrobnąć.
Nie wypada się nie zgodzić, że powieść, urodzonego w Pradze pisarza, jest wielowymiarowa, pełna symboli i dość przygnębiająca. Próbuje w niej autor zawrzeć swoje przemyślenia na temat roli jednostki, a właściwie jej osamotnienia wobec społeczeństwa. Jedni twierdzą, że zbiurokratyzowanego, inni - totalitarnego. Jeszcze jedna grupa dopatruje się w "Procesie" paraboli ludzkiego życia w opozycji do Siły Wyższej. Cóż, przy tak "zaplątanej" książce wielość interpretacji jest jak najbardziej uzasadniona, a sam fakt tej wielości świadczy o klasie dzieła. Niestety, z pewnych powodów poczułem się lekturą znużony. Bohater mnie drażnił, absurdalność sytuacji przywoływała w pamięci, podobne do przytrafiających się Józefowi, sytuacje z życia, o których wolałbym zapomnieć, a końcowa rozmowa z kapelanem więziennym stała na tak wykręconym poziomie abstrakcji, że choć były to ostatnie strony, chciałem się z oskarżonym K. pośpiesznie pożegnać.
Kafka trafił u mnie w zły czas. Z pewnego rodzaju literaturą powinno się bowiem obcować:
- po pierwsze, w sprzyjających okolicznościach przyrody i pogody, by ciepełkiem i słoneczkiem przemóc przygnębiającą atmosferę emanującą z tejże i nie dać się jej uwięzić,
- po wtóre, z wypoczętym ciałem i umysłem, z których ten ostatni pozwoli właściwie skupić się na dość poplątanej, nasyconej filozofią i absurdem fabule,
- po trzecie wreszcie, w realnym życiu nie powinno się mieć do czynienia z opisywanymi w książce absurdami, bo taka kumulacja może jednak wpłynąć na chęć odwracania kolejnych stron.
Nie odbieram tej książce wielkości, ale dla mnie jej lektura, ze względów o których powyżej, była drogą przez mękę. Tak więc "Zamek" musi poczekać na lepsze czasy. I słoneczko.