"Szczury i wilki" Grzegorz Gortat

"Szczury i wilki" Grzegorza Gortata, to książka pisana ku przestrodze. Przestrodze przed powtarzaniem błędów historii. Oto, grupa młodzieńców i ich przywódca o znamiennych inicjałach A.H., który sączy do głów nastoletnich naiwniaków jad, prawo do życia dając tylko "prawdziwym" Polakom. Bo w końcu ten prawdziwy A.H. miał, jakby to pewnie ci chłopcy ujęli, zajebisty plan. Żydów, karłów, degeneratów i resztę tałatajstwa do gazu i do pieca. Wtedy na świecie będzie super. A kto decyduje o tym kto jest kto? Kto jest z nami, a kto przeciw nam? No przecież, że oni. Silni i lojalni, wierni wodzowi jak psy, napchani do wypęku cytatami z "Mein Kampf" i pozbawieni własnej woli, faceci w glanach i esesmańskim pasie podtrzymującym czarne bojówki. Taki właśnie jest Heniek (pseudo w organizacji - Heinrich), chłopak z patologicznej rodziny, który szuka swojej życiowej drogi i znajduje ją w neonazistowskiej grupce.
Autor podzielił powieść na dwa plany czasowe. Pierwszy to współczesność, z której główny bohater na skutek wypadku i specyficznej wędrówki dusz, trafia do konzentrationslager Birkenau, by tam pod psią postacią obserwować to, co ludzie zatruci hasłami, którymi z takim zapałem szermował, zgotowali jego "wrogom".
I tu mam żal do pana Grzegorza, który większość książki poświęcił na wymyśloną historię osadzoną w obozowych realiach. Bo mimo, że jest w niej wszystko to co przeraża w opisach hitlerowskich zbrodni, wszystko to co powinno wstrząsnąć młodym czytelnikiem, który, być może po raz pierwszy, styka się z problematyką wojennego ludobójstwa i Holokaustu, to jednak w stosunku do tu i teraz, i kwestii "zaczadzenia" Heinricha współczesnym nacjonalizmem, jest tej treści zbyt dużo i w zbyt uproszczonej formie. Ale być może wynika to z mojego wieku i kilkunastu przeczytanych książek o tematyce obozowej. Wracając do treści, podobny żal mam też za zakończenie, zbyt szybkie, zbyt cudowne i jakieś takie... pobieżne.
Pomijając jednak moje marudzenie "Szczury ...", to książka ważna. Podsunięta w porę nastolatkowi, który nagle zaczyna biegać na siłownię, strzyc się do skóry i który na grillu z przyjaciółmi ubranymi we "fleki" macha łapą wrzeszcząc "Heil!", może pozwoli spojrzeć mu na pewne sprawy w innym świetle. Rodzica, choć może kręcić nosem, że o obozach lepiej pisano, być może wyczuli na pewne niepokojące sygnały. A poza tym warta jest przeczytania, by uzmysłowić sobie, że mimo upływu ponad półwiecza, niektórzy nadal dają posłuch Führerowi i jego chorym rojeniom.