"Chiński dysydent" Nell Freudenberger

Wyczekał się wygrany u mandżurii “Chiński dysydent”, oj, wyczekał. Ale, że na każdą książkę przychodzi pora, również powieść Nell Freudenberger w końcu trafiła do czytania. I żałować tylko wypada, że przed zabraniem się do niej nie zeżarłem ciasteczka, wróżba z którego powiedziałaby mi: “Czego oczy nie widzą, o to serce nie boli. Skieruj swój wzrok ku innym celom.” Bo, mimo że książkę czyta się naprawdę nieźle, to jednak do teraz zadaję sobie pytanie: “O czym to właściwie było?”.
Yuan Zhao, znany, chiński artysta performer zostaje zaproszony do USA jako stypendysta jednego z uniwersytetów. Ma zamieszkać u typowej amerykańskiej rodziny jednego z pracowników uczelni i w zamian za wikt i opierunek, uczyć w żeńskiej szkole plastyki i przygotować projekt na wystawę podsumowującą jego pobyt. Łatwizna dla artysty, ale co w przypadku, gdy znanego performera zastępuje jego mało utalentowany kuzyn?
Autorka wykorzystała przedstawioną wyżej sytuację, do dywagacji na tematy: kondycji i definicji sztuki, związków damsko - męskich, problemów rodzinnych i małżeńskich i wielu innych. I to właśnie, tą próbę złapania naraz zbyt wielu srok za ogon, mam za złe pisarce. Bo z książki, która mogła być dobrą powieścią o różnicach kulturowych między Wschodem, a Zachodem, wyszła przeciętna obyczajówka o niczym. Owszem momentami zabawna, momentami smutna, ale ogólnie letnia, żeby nie powiedzieć - nijaka. Cóż w niej bowiem zaskakującego. Romans nauczyciela z uczennicą, dodajmy, pełnoletnią? Romans z bratem męża? Problemy wychowawcze z nastoletnimi pociechami? Było! I to opisane z większym pieprzem.
Mimo wszystko wart jest “Chiński ...” przeczytania, bo gdzieś tam w tle przebija obraz chińskiej komuny artystycznej, której dokonania dały pretekst do napisania książki i stworzenia postaci Yuana. I choć nie lubię performansu jako gatunku sztuki, to jednak ze sporym zainteresowaniem czytałem o dokonaniach ludzi z East Village.
Howgh! Rzekłem! Wybór, tradycyjnie, należy do Was.