"Maria i Magdalena" Magdalena Samozwaniec

Podczas jednej z wizyt u mojej ukochanej Rodzicielki z tęsknotą przeleciałem wzrokiem przez dwa regaliki, na których zgromadzone są moje młodzieńcze, literackie nabytki. Tak, tak, dwa regaliki, bo jak już kiedyś wspominałem, dłuższy czas mieszkałem nad biblioteką i książkowe zakupy były mi obce. Nie całkiem, ale jednak. Ale ja nie o tym ... W oczy wpadło mi bowiem dwukolorowe, stare wydanie “Marii i Magdaleny” pióra pani Samozwaniec. Nie pamiętałem skąd, nie pamiętałem po co, więc ściągnąłem, otworzyłem i przeczytawszy, z pożółkłych mocno kart, parę zdań, porwałem do swojej gawry, by oddać się zachłannej lekturze. Zachłannej, bo jak słusznie Boy zauważył: “Zdolne bestie te Kossaki” i Madzia, bo tak po lekturze pozwolę sobie o autorce mówić, nie była tu wyjątkiem.
“Maria i Magdalena” to przede wszystkim rodzinne wspomnienia. Dzieciństwo w Kossakówce pod okiem dziadka Juliusza, taty Wojciecha i ukochanego Mamidła oraz w towarzystwie humorzastej, acz piekielnie zdolnej siostry, późniejszej Marii Pawlikowskiej - Jasnorzewskiej. To młodość chmurna i durna, a i wesoła też niesamowicie. To dorosłość, choć jeśli o Madzię chodzi, czy można być tej dorosłości pewnym?
Jest też książka obrazem pewnej epoki, która odeszła i pewnie już nie wróci. Epoki, w której młodzieniec, wybaczcie dosadność, pierdnąwszy przy pannie, popełnia samobójstwo. Epoki, w której posługiwanie się kilkoma językami, a co najmniej, francuskim, jest tak naturalne, jak oddychanie. W której “Piszcie do mnie na Savoy”, rozumiało się samo przez się, no bo przecież ... Ja wiem, wiem, że rzecz dotyczy tylko uprzywilejowanej części społeczeństwa, ale jak to miło o takim życiu czytać.
No i te nazwiska wylewające się wprost z kart. Styka, Asnyk, Malczewski, Żeleński, Chełmoński, Matejko, Sienkiewicz, Słonimski, Tuwim i długo by tak jeszcze. Po prostu parada osobistości prosto z podręcznika do historii sztuki, ale przedstawiona nieraz wręcz "od kuchni".
Cóż, wciągnęło mnie tak, że ani się obejrzałem, jak roniłem łezkę przy końcowej scenie rozstania obu sióstr. I nic to, że drażniło mnie bezkrytyczne podejście autorki do swej Familii i sposobu życia. Do zdrad ojca, do egocentryzmu i złośliwości siostry, do faktu oszukiwania kupców, życia w zasadzie na kredyt, aranżowanych małżeństw i jeszcze tuzina innych rzeczy. Nic to, że wkurzało mnie pisanie o sobie w trzeciej osobie. Bo, proszę szanownego Państwa, historia przedstawiona w ni to powieści, ni to diariuszu jest tak cholernie kolorowa i wciągająca, że nic tylko siadać i czytać. I nawet jeśli Madzia tu i ówdzie wspomnienia podkolorowała, to furda tam, dodaje to tylko smaczku!
Warto, tym bardziej, że z tego co się orientuję Świat Książki wznowił wydanie i chyba uzupełnił o zdjęcia, choć tego już pewien nie jestem. I nie, nie dostałem egzemplarza do recenzji, zachwalam sam z siebie :D