"Zjeść Kraków. Przewodnik subiektywny." Robert Makłowicz, Stanisław Mancewicz

Jeśli ktokolwiek wątpił w istnienie Najwspanialszego w Świecie Przypadku Podpowiadającego Czytelnikowi (roboczy skrót NwŚPPCz), to niech uwierzy jako i ja uwierzyłem. Bo jak tu nie, kiedy człowiek nie wie co, a... Jadę ja sobie dnia pewnego, panie dziejku, i nagle jak mi nagle z radyja popowej łupanki NwŚPPCz nie zabierze! Cisza nastała, toteż chcąc nie chcąc pocisnąłem na ślepo guziki i usłyszałem pana Makłowicza czytającego swą najnowszą książkę. Ooo, jak mi się milusio słuchało. Następnego dnia zagościliśmy z Kitkiem na herbatce u znajomych i przed wyjściem, tradycyjnie, wlazłem nosem w regały. I oczywiście przy pomocy NwŚPPCz wyszperałem ... nie, nie "Café Museum", bo przecież NwŚPPCz wie, że apetycik trzeba zaostrzać zgrabną przystaweczką, więc wyszperałem, proszę ja Was, “Zjeść Kraków. Przewodnik subiektywny” napisany przez pana Roberta wespół ze Stanisławem Mancewiczem. I nie ociągając się, po przybyciu do domu, rozpocząłem. A dalej? Dalej to wsiąknąłem, chłonąłem i burczałem brzuchem, o czym za moment.
Do Krakowa mam wielki sentyment, mimo że samego miasta jeno “liznąłem” podczas rocznej przygody z jedną z tamtejszych alma mater. Co prawda mieszkałem kątem u chrzestnej w Nowej Hucie, który to pryszcz na zdrowej tkance miasta wzbudza obrzydzenie u autorów przytaczanego tu przewodnika, ale w końcu od czego byli koledzy w akademikach? Witajcie zatem knajpki, knajpeczki i nocne vie a la Cracovie z dużą ilością eau-de-vie.
Po tym przydługim i mocno osobistym wstępie, konkrety. Świetny Kraków w pigułce, który autorzy podają w formie niezobowiązującej rozmowy prowadzonej z, nasiąkniętym wiedzą o swym rodzimym mieście, personelem jednej z krakowskich restauracji, wart jest mszy. A przynajmniej pięćdziesiątki jarzębiaku na winiaku. Bo w książce jest wszytko: historia miasta, mini pitawal, słownik typowych krakowskich zwrotów (ty bucu!), opis kulinariów galicyjskich i miejsc, gdzie one kulinaria (i nie tylko) zjeść można oraz wiele innego dobra intelektualnego na temat byłej stolicy.
Polecam z jednym zastrzeżeniem. Części o jedzonku nie czytajcie głodni, przebywając w miejscach publicznych. Ja robiłem to czekając na żonę u fryzjera i miałem wrażenie, że moje kiszki albo chcą przyćmić geniusz Mendelssohna - Bartholdiego, albo zagłuszyć zmasowany szum suszarek. Mimo tych efektów ubocznych - warto!