"Cukiernia pod Amorem. Zajezierscy." Małgorzata Gutowska-Adamczyk

Skończyłem pierwszy tom “Cukierni pod Amorem” i żyję. Okazuje się bowiem, że chłop bez ujmy na honorze, a nawet z pewną dozą przyjemności “babińca” ( i nie mruczeć mi tu: “bez szufladkowania”, bo to typowo kobieca lektura jest), przeczytać może, a nawet musi, bo inaczej ciekawość go udusi. Skoro bowiem cała kobieca blogosfera od czasu do czasu wybucha amorkowym entuzjazmem, to trzeba rzecz organoleptycznie sprawdzić. Tak więc w celach niejako badawczych … No i, kurka, niestety do życiowych rozterek, których i tak już sporo, doszła kolejna: czytać sagę dalej, czy nie czytać? A rozterki te skąd? Ano...
Pani Małgorzata ma niewątpliwie talent do snucia rodzinnych opowieści, bo książka, nie boję się tego napisać, wciąga. Rozgrywająca się na kilku planach czasowych historia paru rodzin, dzięki kaprysom Losu splecionych koligacjami, jest jednak strasznie, szczególnie w rozdziałach poświęconych XIX wiekowi, stereotypowa. Ot, jak pojawił się przystojny hrabia, to ja już wiedziałem, że wkrótce zaatakują mnie anse i ansy, czyli zestaw przynależny tego typu literaturze: romansy, mezaliansy i konwenanse. Jak szykowała się noc poślubna z młódką, westchnąłem: “przyjdzie czytać o koszulinie z dziurką” i, imaginujcie sobie, przyszło. Z drugiej strony losy bohaterów wciągają, a sama powieść może być, dla tych którzy z opisami życia XIX wiecznej, szlacheckiej wsi nie mieli do tej pory do czynienia, ciekawym przewodnikiem.
No i teraz nie wiem co zrobić. Czytać “Cieślaków” czy nie? Kusi XX lecie międzywojenne i diabełek na ramieniu, który szepce: “Nie piernicz, żeś nie ciekaw jak się to wszystko skończy! Nie bądź baba i przeczytaj!”. A że czytało się szybko i miło, a historie rodzinne i wywoływanie duchów przeszłości, w połączeniu z wygrzebywaniem trupa z szafy, zawsze mi się podobały, dam drugiemu tomowi zielone światło. Jak stwierdzę, że jest zbyt przewidywalnie i schematycznie, walnę diabełka w łepetynę i oszczędzę nerwy i czas nie czekając na, i nie czytając “Hryciów”.
PS. Czymże jednak jest mój, dość krytyczny, punkt widzenia, skoro Teściowa leci przez pożyczonych “Zajezierskich” jak …, no czymże?