"Salt" reż. Phillip Noyce

Phillip Noyce znany mi m. in. z naprawdę niezłych ekranizacji powieści Clancy’ego, postanowił powrócić jak za dawnych lat i nakręcić szpiegowski thriller w stylu lat 90’. Obsadził zatem w roli podwójnej agentki kobiecą ikonę filmowej rozpierduchy, Angelinę “Wielkie Usta” Jolie i pozwolił robić jej to, co od czasów Lary umie najlepiej, czyli kopać, strzelać, lać po pyskach, skakać po ciężarówkach etc. itd. Czy tytułowa “Salt” doprawiła jednak obraz na tyle, żeby stał on się możliwy do strawienia? Moim zdaniem nie, ale po kolei.
Po pierwsze - przewidywalność. Zdarzają mi się czasem podczas lektury czy seansu przebłyski jasnowidztwa, ale w przypadku tego obrazu, olśniło mnie tak, że poważnie zacząłem rozważać zakup kryształowej kuli, turbanu i wymyślenie pasującego do wróża pseudo w rodzaju Bazylstradamus. Po piętnastu minutach oglądania stuminutowego filmu powiedziałem Kitkowi co i jak, a potem to już oglądaliśmy, żeby się upewnić, że i owszem, tak i tak.
Po drugie - wiarygodność. Ja wiem, sensacja rządzi się własnymi prawami i jak agent 007 strzela laserem z rozporka, to trzeba przymknąć oko (bo nie wiadomo, co stamtąd jeszcze może wystrzelić), ale w serii o Bondzie to gadżeciarska konwencja i ja ją kupuję. W "Salt" tak nie jest i, nomen omen, solą w oku są mi sceny, w których tytułowa bohaterka wali z automatu, z odległości pół metra, do pancernej szyby, sama będąc w pomieszczeniu 3 x 3. Resztę absurdów pominę.
Po trzecie - widowiskowość. Zemściła się na filmie stylizacja na wspomniane już lata 90’ i choć pościgi, strzelaniny i bijatyki robiłyby wrażenie przed dwudziestu, ba, nawet dziesięciu laty, to jednak ja już to wszystko, przez te właśnie lata, widziałem. Nihil novi.
No więc? Ano, jeśli chcecie obejrzeć kolejny, niczym się, oprócz drobnej roli Daniela Olbrychskiego w hollywoodzkiej superprodukcji, nie wyróżniający film o szpionach z czasów zimnej wojny, to proszę. Ja bawiłem się średnio, a jedyna reakcja jaką seans wywołał, to chęć obejrzenia “Czasu patriotów”. Ot, dla porównania.