"Lecą wieloryby" Aleksander Kościów

Za mistrzem Halamą mógłbym, tyle że baranim głosem, zaśpiewać: “Ja wiedziałem, że tak będzie!”. No bo jak człowiek, który Murakamiego niezbyt trawi, czyta na okładce książki: “nazywanego słusznie polskim Murakamim” (to o autorze), to rozsądną reakcją jest odłożyć grzecznie pozycję na biblioteczną półeczkę. Niech się komu innemu przyda, co to oniryczne klimaty lubi, a na dźwięk słów: “rzeczywistość i baśń wspaniale się przeplatają”, trzęsą mu się ręce. Ale ja, nie! Ja - dać mu szansę (to o autorze) i sobie w sumie też, bo polskiej, współczesnej prozy używam równie rzadko, co Stone majtek w “Nagim instynkcie”. No i stało się. Nie podeszło.
Początek dość banalny, ale nie ma jeszcze “pogranicza jawy i snu”, więc dałem radę. Ona i on, Maja i Jon, nastolatkowie, którzy przysięgają sobie dozgonną miłość, by chwilę później wystawić ją na próbę polegającą na rozpoczęciu studiów w oddalonych od siebie miastach. Czy siła uczucia będzie silniejsza niż zabiegi uczelnianej femme fatale, która zagięła parol na Jona? Przekonajcie się sami, bo to ostatnia rzecz jaka wydarzy się w realnym świecie. Potem będzie wypadek, śpiączka i wędrówka głównego bohatera po zakamarkach własnego umysłu.
Trudno odmówić autorowi wyobraźni. Najpierw świat będący wizją prezesa PKP po ostrych prochach, w którym szalone pociągi jeżdżą po niekończących się torach, a sposobem na przetrwanie jest polowanie na nie (oby ta wizja nie była prorocza). Później świat koszulowców serwujących zniewolonym ludziom lody i cappuccino. Później… A dużo później lecą tytułowe wieloryby.
I problem w tym, że ja nie lubię. Ani szybkich przejść z jednego “nie wiem o co kaman” do drugiego. Ani symboli (bezy, żarówki i co tam jeszcze), które można interpretować na tysiąc sposobów, upajając się odkrywaniem, co też autor miał na myśli. Ja lubię prosto, jak krowie na miedzy, ewentualnie z lekką domieszką niezwykłego (w końcu lubię np. Axelsson). Tu tego niezwykłego było za dużo i mimo, że doceniam kunszt jego tworzenia, to nie dałem rady przetrawić.
PS. Dziwi mnie strasznie fakt wędrówki na zabój zakochanego Jona opartej na “bo tak”. Żadnych wspomnień, pojawiających się z wolna przebłysków na temat Mai, no wiecie, zapach włosów itepe, tylko po prostu myśl pod tytułem “Muszę ją znaleźć i już.” Zatem albo nie byli w sobie tak zakochani, albo ja się po prostu nie znam.