"Cukiernia pod Amorem. Cieślakowie." Małgorzata Gutowska-Adamczyk

Czyż może być lepszy dzień do pisania o drugiej części “Cukierni pod Amorem” niż Tłusty Czwartek? Szkoda jedynie, że do tej skumulowanej, literacko - tradycyjnej, słodkości, będę musiał dodać łyżkę dziegciu. Bo choć w necie pochwalnych pień “cukrzyków” co niemiara, ja daleki jestem od bezkrytycznych pochwał.
Po pierwsze wysiudałbym z książki wątek współczesny. O ile w części pierwszej z przyjemnością czytałem o cukierniczej pasji Hrycia, a sprawa zwłok dawała nadzieję na jakieś sensacyjne zajścia, o tyle w drugiej sprowadzenie go (wątku) do kilku migawek pod tytułem: “Jak się pozbyć flamy ojca?”, sprawiło, że stał się zupełnie niepotrzebny. Mnie w każdym razie drażnił niemożebnie, tym bardziej, że zakończenie zdradza jak rozwinie się sprawa w części trzeciej. Obym był złym prorokiem i został zaskoczony. Tak, tak. Chyba nie myśleliście, że po dwóch przeczytanych tomach wypnę się na cykl?
Po drugie troszkę już bokiem wychodzi mi bogoojczyźnianość bohaterów, bo choć rozumiem potrzebę pisania o wartościach patriotycznych, to jednak mogłaby się wśród bohaterów znaleźć jakaś szuja. A tu nic. Ekonom z Niemcami nie współpracuje, jaśnie pan hrabia o chłopstwo dba, zrobiony w bambuko amant podkula ogon i nawet zaczynający od złodziejstwa Cieślakowie wychodzą na ludzi, wsparci w pewnym momencie przez prawego do bólu Paula vel Pawła. I wierzcie lub nie, tak jak obstawiałem w części pierwszej scenę z dziurką w koszuli, tak w “Cieślakach” bez trudu wykoncypowałem dialog dwóch Polaków walczących po przeciwnych stronach w okopach I Wojny Światowej. Przewidywalne.
Jest jednak jakiś magnetyzm w tej sadze, bo choć były momenty znudzenia, to jednak parę wątków (np. Grażyny Toroszyn) pociągnęła autorka na tyle brawurowo, że Morfeusz dostawał po tyłku, a ja z kolei dostawałem oczu Kota z reklamy Netii i czytałem, czytałem...
I o dziwo, mimo mego smęcenia, będę czytał dalej, bo choć nie przebieram nóżkami, że “trójkę” chcę już, teraz, to jednak ciekawi mnie jak wyjdzie zakończenie. Druga wojna oraz późniejszy komunizm będą bowiem, jak mniemam, równie eleganckim tłem dla losów potomków naszych bohaterów, jak burzliwy przełom XIX i XX wieku w “Cieślakach”. Czego sobie i “cukrzykom” życzę.