"Niechciane" Kristina Ohlsson

Kristina Ohlsson jest Szwedką oraz policyjnym analitykiem, który postanowił opowiedzieć o trudach swej pracy w postaci, która ponoć Skandynawom wychodzi najlepiej, czyli kryminału. Żeby być w zgodzie z tamtejszą, świecką tradycją, jej książka, czyli “Niechciane”, jest pierwszą z cyklu przygód Frederiki Bergman. Cóż, dla jednych pierwszą, dla innych, w tym dla mnie, ostatnią. Panie mdleją, panowie klną, bo przecież tyle pozytywnych opinii, a ten tu … Już tłumaczę.
Wiem, że jak mowa o kryminałach z dalekiej Północy trudno obejść się bez zwrotów: “pogłębiona charakterystyka postaci”, “mocno zarysowane tło społeczne” i tym podobnych kalek, które pozwalają nam powiedzieć, że nie tylko o rzezanie kolejnych ludzików w tych książkach chodzi. I wszystko to super i bomba, bo przecież fajnie, jak pod płaszczykiem historii mrożącej krew w żyłach (czcza rozrywka), dowiemy się, niejako mimochodem, że “a w Szwecji nie lubią murzynów” (wiedza nabyta). Tyle tylko, że ja to widzę w ten sposób, że autor zachowuje złoty środek między ilością wyrwanych serc czy zjedzonych wątróbek, a opisami systemu socjalnego w danym kraju czy, jak w przypadku Ohlsson, walki wykształconej kobiety o swoje miejsce w pracy pełnej facetów - troglodytów. Autorce “Niechcianych” ta sztuka się nie udała i teza przysłoniła dramat jakim jest śmierć dzieci oraz samą zagadkę kryminalną.
Cóż bowiem z tego, że szaleniec porywa kolejne ofiary i zostawia je martwe i nagie z umieszczonym na czole napisem “niechciane”, skoro najważniejsze jest że:
a) szef czepia się Frederiki, bo jej zachowanie wydaje mu się dziwne, bo jak to tak, żeby dorosła baba nie miała męża, ale miała dyplom uniwersytecki;
b) współpracownik rywalizuje z Frederiką i, oczywiście czepia się jej, bo jej zach... itd.
c) Frederika …
Ech, szkoda pisać. Dodam tylko, że nie wiem jak ktoś mógł zrobić z tej trójki specjalny wydział, bo tak uchyniętych współpracowników, to naprawdę ze świecą szukać. I nie chodzi mi o to, że nie roztrzaskali sprawy jak w amerykańskich thrillerach, gdzie superdetektyw pobiera próbkę powietrza z miejsca zbrodni i po śladowej pozostałości zapachu pierda przestępcy namierza go w spektakularnym finale. Nie. Po prostu cała trójka tak bardzo działała mi na nerwy swą nieporadnością i dziecinnymi rozgrywkami między sobą, że cały czas miałem ochotę wpaść tam, do tej ich pakamery na komendzie i prać po łbach ile wlezie. Frederikę oczywiście różą. I z tego miejsca chcę im powiedzieć parafrazując klasyka Lindę: “Nie chce mi się z wami spotykać!”. Gadać zresztą też nie.