Gaelforce Dance w Kielcach

Ostatnio nasz domowy budżet, mimo że pozostaje na mniej więcej tym samym poziomie, ma coraz słabszą siłę nabywczą. A w nas od czasu do czasu odzywa się bunt pt. “Chcę móc sobie na to pozwolić!”, którego efektem jest jakieś zakupowe szaleństwo. Nie, nie. Nie chodzi o nabycie gustownych białych kozaczków, szpilek Blahnika, butków z krokodylkiem czy najnowszej Nokii. Mowa o wydaniu 180 PLN na dwa kawałki papieru, czyli bilety. Zakup skwitowany przez współpracownice krótkim: “Aleś ty głupi! Nie masz na co pieniędzy wydawać?”. Cóż, pewnie że mam, ale też od czasu do czasu chcę się poczuć jak człowiek, który oprócz jedzenia, ubrania i innych must have i must pay, ma prawo do rozrywki i, co więcej, stać go na nią. Ech, marudny Bazylu, przejdź wreszcie do konkretów.

Kiedy znajoma rzuciła podczas rozmowy info o występie Gaelforce Dance w kieleckim KCK, nie pozostało nam nic innego, jak tylko znaleźć rzeczy, z których trzeba zrezygnować, by obejrzeć show. Znaleźliśmy. I tak 12.11 zasiedliśmy na swoich miejscach i oddaliśmy się kontemplacji audiowizualnego widowiska opartego na irlandzkim folklorze (choć zarzuca się twórcom, że wypaczają jego oblicze, na rzecz większej widowiskowości właśnie, ale nie mnie to oceniać). Początek był taki sobie, a ja wypatrzyłem kilka skuch jakie tancerzom przydarzyły się podczas przejść czy figur. Słowem, poczułem się jak na niezbyt dobrze przygotowanej akademii z okazji dnia Św. Patryka. Humoru nie poprawiał mi fakt, że popisy tancerzy co i rusz przerywała mi grupa muzyczna i popisy solisty. I choć sami w sobie świetni, to ja przecież skuszony zostałem tym Dance w tytule, a nie play czy sing.

A potem zbiorowo zatupali!!! A ja zamarłem i zdałem sobie sprawę skąd te częste przerywniki. Po prostu takiej ilości energii nie da się wyzwolić bez konsekwencji. Kiedy tylko to sobie uświadomiłem oddałem się oczekiwaniu na kolejne wejścia i popisy stepu irlandzkiego (bardzo widowiskowy) i slip jiga (komentarz kumpla: “Patrz, jakby zawisały w powietrzu!”). I tak z przyjemnością pasąc oczy wytańczoną, wygraną i wyśpiewaną historią nieszczęśliwej miłości (fabuła lipna, ale cóż począć - żony zachwycone) dotarliśmy do końca. A koniec to był iście szalony, bo podczas kolejnych bisów cała grupa weszła na takie obroty, że poważnie zacząłem się martwić, gdzie za dwa tygodnie obejrzymy “Wesołą wdówkę”.

Moc stepu w scenach zbiorowych, przyjemny odsłuch m.in. “Fields of gold”, radość publiki, gdy irlandzki skrzypek przyciął “od ucha” nieśmiertelny przebój pana Wodeckiego. To wszystko (i jeszcze parę rzeczy), złożyło się na dwie godziny niezłej rozrywki. Oczywiście mógłbym zaprzeczać, że nie porwało, ale mimowolne chodzenie nóżki, gdy zespół taneczny wespół z muzykami za cel stawiali sobie rozniesienie KCKu w pył, zdradziłoby mnie bez dwóch zdań. 

Kiedy po bisach opadł kurz, publiczność wstała i zaklaskała. I ja tam stałem i klaskałem. I ze zdziwieniem odkryłem, że nabrałem ochoty na polski folklor w wykonaniu, powiedzmy, “Mazowsza” albo “Śląska”.