"Taniec ze smokami" George R. R. Martin

 Bałem się powrotu do Westeros, oj, bałem. Z jednej strony świadomość, że jak przeczytam “Taniec …”, to na kolejną część znów przyjdzie czekać długo albo nawet diabliwiedząile, z drugiej Kitek, który po raz kolejny wszedł w świat stworzony przez Martina jak do przymierzalni w Orsayu i tyle go, na dłuuuugie godziny, widzieli. Jedyne znaki życia, to pomrukiwane w moim kierunku: “No, nie!”, “Ale jak to …!!!” i “Ach, żebyś wiedział!”. A ja, do ciężkiego kokluszu, wiedzieć chciałem, więc nie pozostało mi nic innego jak oddać się lekturze.

I znów to samo początkowe wrażenie nieznajomości who is who co przy poprzednich tomach, bo to i ludzi, i wątków multum. Z każdą przeczytaną stroną było jednak lepiej, a ja czułem się jak wujek z Ameryki, który przyjechał po 30 latach odwiedzić rodzinę w kraju i choć na początku nie rozróżniał dzieci rodzeństwa, to po dwóch dniach swobodnie rzucał imionami. Przypomniałem sobie w jakich sytuacjach zostawiłem bohaterów. Odżyły dawne sympatie i antypatie. I wkręciłem się w ten brudny, brutalny, pełen intryg, seksu i krwi świat, w którym z niekłamaną przyjemnością spędziłem już ładny szmat czasu. Było to o tyle miłe, że w pierwszym tomie pojawiają się potraktowane wcześniej po macoszemu postacie (m. in. mój ulubiony Karzeł), a w drugim autor popycha całą rzecz naprzód (odrobinę, ale jednak).

W tym momencie mógłbym w zasadzie skopiować peany na cześć poprzednich tomów. Że łohoho i łehehe, panie kochany, normalnie cuda na kiju i sam mniód i orzeszki. Mógłbym, bo po części jest to prawda i “Taniec …” czyta się z przyjemnością, ale … No właśnie, jest “ale” i to nawet kilka, i nimi właśnie chciałbym się zająć. Jeśli więc Martina czcicie bałwochwalczo, opuśćcie dalszą część wpisu, albowiem będę mu wytykał. Kolejność wytykania jest zupełnie przypadkowa i nie jest uporządkowana od przypadków, moim zdaniem, najbardziej nagannych. A więc do dzieła!

Drażniły mnie w “Tańcu …” liczne powtórzenia. Wyglądało na to, że autorowi wpadło do głowy coś co warto by zapisać, a jednocześnie wyleciał z niej fakt, że przecież już to zrobił. Przykładem niech będzie Selmy do znudzenia ględzący, jak to gladiatorzy za cholerę nie nadają się na bodyguardów. Po kolejnej powtórce przestraszyłem się nawet, że może to starcza demencja, bo rycerz swoje lata ma, ale to chyba jednak nie to.

Dla tych, którzy pamiętają z “Uczty dla wron” wkurzający “brzuszek”, autor w “Tańcu …” przygotował nową, kardiologiczną, jednostkę czasu, czyli “uderzenie serca”. I tak ją polubił, że wszystko zamiera, przyśpiesza, ogólnie, dzieje się, w przedziale od jednego do kilku tychże.

Nie zrezygnował też Martin z niepotrzebnego dla, bądź co bądź, zaawansowanego w opisywanym świecie czytelnika, wymieniania litanii nazwisk z przynależnymi im herbami, strojami i innymi duperelami, o których mam już niejakie pojęcie, bo w końcu mieszkam w Siedmiu Królestwach od paru tysięcy stron i trochę wiedzy o miejscu akcji mam. Omiatałem wzrokiem.

Mógłbym jeszcze posmęcić o niezręcznościach językowych i zgrzytach, które przypisuję tłumaczeniu (np. co to jest “ogień sygnalny”?), ale konkluzja będzie taka sama, jak przy poprzednich tomach - po co? Czyta się to świetnie i choć momentami ogień pod kotłem napędzającym całą tę maszynerię wygasał, a ja zżymałem się na znane już autorskie chwyty, to jednak ciekawość “co dalej?” wcale nie zmalała. I tylko martwimy się ze znajomymi zarażonymi martinizmem, jak do ciężkiego ciężarka uda się kreatorowi świata Westeros związać to wszystko w całość bez wyprodukowania kolejnych fęfnastu tomów cyklu?