Tłum, duchota i ciasnota, a micha się cieszy.

Cała ta historia zaczęła się w pewien piątek. Za lasami, za górami, na których śnieg … Zaraz, kurna, jaki znowu śnieg?! A taki zwykły, zniebalecący, biały i po drodze głośno wołający: “A opony letnie! A opony letnie!”. Telefon do znajomego, który wśród rozlicznych interesów prowadzi też wulkanizację, przywrócił nadzieję. Bladym świtem, dokonano nieoczekiwanej zmiany gum. 

Pojechaliśmy.

Dziwne, że na miejscu nie przywitał nas Noe, machający ze zwierzakami z pokładu arki. Jasnym stało się dla nas, że jeśli nie znajdziemy na jakimś śmietniku wyrzuconej przez kogoś przypadkiem ceraty, to marne są szanse na dotarcie na miejsce w stanie suchym. Zresztą. Pal licho my, ale targaliśmy ze sobą spory zapas książek do autografienia. Uratowała nas kupiona w kiosku parasolka. Jedyne 8,50 PLN, a radość jak z nowego mercedesa.

Dotarliśmy.

Brak ogonka przed wejściem. Fajnie. W środku dziki tłum. Niefajnie. Ja do kasy, Kitek do szatni, bo najważniejszy jest plan.

Weszliśmy.

Kitek udał się na stoiska, ja udałem się na panela pt.”"Blogerzy książkowi - przyszłość krytyki literackiej?". Wiem, wiem. Zarzekałem się, że nie, ale przyznam szczerze, że kilometrowy spacer w deszczu trochę mnie wyczerpał, a jedyne miejsca siedzące były w sali seminaryjnej, w której odbywało się spotkanie. Posłuchawszy części dyskusji i stwierdziwszy, że choć dyskutanci fajni (acz prowadzący mocno stremowany), to jednak panel nihil novi do debaty, która toczy się w sieci nie wnosi, zaczepiłem engę, przedstawiłem się jej oraz fri2go i Sardegnie, i życząc wszystkim, żebyśmy się spotkali na hali (zwracam uwagę na element liryczny relacji), pognałem do Żony, by łowy rozpocząć.

Zacząłem metodycznie, a Kitek ze stoicyzmem i godnościom osobistom towarzyszył mi w lataniu z jednego końca hali w drugi, bo teraz ten autor tu, a tamten tam, a tak w ogóle to chyba się zgubiłem. Moja metodyczność okazała się być cholernie chaotyczna. Niemniej jednak załatwiliśmy:

- kuluarowe, miłe i okropnie krótkie spotkanie z Agnieszką, Anią i Robertem (kolejność alfabetyczna),

- autografy, które pojawiać się będą w postaci fotek przy odpowiednich wpisach (m. in. u panów poniżej),

- przekazanie słów wdzięczności twórcom, których cenimy i chcielibyśmy by nasze słowa uznania uskrzydliły ich do dalszej, owocnej pracy,

- kupno paru książek,

- ból nóg, który przechodzi dopiero dzisiaj.

Żeby się nie rozpisywać. Na NIE: ceny (u niektórych wystawców wzbudzały uśmiech politowania, więcej w komentarzach u Rzeżuchy), zaduch (sprawiał, że jedynym sensownym ubiorem wydawała się być hawajska koszula pana Cejrowskiego), tłok (w okolicach spotkań z celbrytami sprawiał, że mnie chłopa słusznej wagi, tłum rzucał w te i wewte, jak niewprawnego bosmana litr rumu), rozdawacze (rekordziści atakowali mnie po kilkanaście razy, za nic mając moje “dziękuję”). Na TAK: ludzie (blogerzy, autorzy, obsługa stoisk i tylko pani która mnie staranowała jak... taran?, nie pozdrawiam), atmosfera (nie mylić z duchotą; miło jest popatrzeć ilu osobom chce się jeszcze przyjść i popatrzeć na książki), zakupy (mimo cen, zawsze miłe).

A teraz prywatne migawki. Mało śmieszne, ale innych nie mam.

1. Mina Pawła Beręsewicza, kiedy dwumetrowy olbrzym kucnął przy nim i sięgając w głąb plecaka, wyszeptał konspiracyjnie: “Panie Pawle, musimy to zrobić szybko!”, bezcenna. Kiedy zacząłem wyciągać książkę “Warszawa. Spacery z Ciumkami”, uśmiech zrozumienia rozjaśnił twarz autora. Podziękowałem za świetne książki i dowiedziałem się, że najwięcej Beręsewiczów jest w “Wielkiej wyprawie …”. W tym czasie dokonał się akt wpisywania dedykacji i usłyszałem: “To może oddam ją panu pod stolikiem?”. Tak też się stało. Baaaardzo sympatyczny człowiek o ile można to ocenić w trzy minuty.

2. Pan Lutczyn został przeze mnie pozdrowiony od momarty. Trochę zdziwiony, że nic więcej, oprócz sieciowej ksywy, nie mogę na temat pozdrawiającej powiedzieć, przeszedł nad tym do porządku dziennego. W zamian podzielił się informacją, że w jednej z sieci supermaketów będzie można niedługo nabyć pojedyncze książeczki z serii “Poczytaj mi mamo”. M. in.: “Daktyle” i “Co w rurach piszczy”.

3. Najpierw zaskoczył mnie kompletny brak ludzi przy stoisku Karakteru, na którym Alain Mabanckou podpisywał swoją najnowszą książkę. Potem zaskoczył mnie brak gotówki w portfelu. Na koniec (po pozyskaniu kasy od Kitka), zaskoczyłem autora pytaniem o to, czy w jego powieści, którą trzymam w rękach znajdę takiego fajnego pijaka jak w “Kielonku”. Odpowiedź troszkę mnie..., no co? Zaskoczyła.

4. Po zakupach u jednego z wydawców zapytałem czy to może któraś z miłych pań korespondowała ze mną w sprawie współpracy. Zdezorientowana rozmówczyni nie bardzo wiedziała o co mi chodzi, więc wyjaśniłem, że jestem autorem bloga. Pani się troszkę zmieszała i zaczęła wyjaśniać, że listę współpracowników mają już zamkniętą i niestety nic się nie da zrobić. Dopiero kolejne wyjaśnienie, że chodziło mi tylko o pozdrowienie owej pani, rozładowało napięcie.

 

Dość, bo mógłbym zanudzać godzinami. Jak będzie potrzeba dopowiem w komentarzu. Spragnionych wrażeń wizualnych zapraszam do Dziennika Literackiego, którego autorce ślicznie dziękuję za pozwolenie wykorzystania swoich zdjęć.