"Dożywocie" Marta Kisiel

Zacznę spokojnie. Od historii o tym, w jaki sposób “Dożywocie” Marty Kisiel wylądowało, alleluja, na moim Kindlu. Spokojny wstęp jest konieczny, gdyż późniejsze nagromadzenie wykrzykników w postaci wszelakich “ochów”, “achów”, tudzież znaków pisarskich podkreślających mój wielki zachwyt książkowym debiutem autorki, może być dla czytelników jak, nie przymierzając, anielski cios patelnią prosto w ciemię. Żeby więc go osłabić, napiszę jak to udałem się do Krakowa, by na TK wymienić dwie papierowe książki na dwa skromnie wyglądające świstki papieru, dzięki którym z kolei mogłem technomagicznie pozyskać dwa z czterystu udostępnionych na okoliczność akcji e-booków. A że wśród nich była właśnie historia Lichotki i jej dożywotników, którą od dłuższego czasu doradzała mi, alleluja, Agnes, to wziąłem. Wziąłem i przepadłem byłem iżem. Z kretesem. I Krakersem. Tudzież Lichem, Paniczem Szczęsnym, utopcami, Rudolfem Valentino, Zmorą i Kusym.

Jak to jest, że historia faceta, który odziedziczył pseudogotycką w wyrazie willę, gdzieś na zadupnym zadupiu, a wraz z nią zestaw indywiduów, dość niesamowitej prowieniencji, w charakterze lokatorów, może śmieszyć aż tak? No cóż. Nie wiem. I nie chce mi się tego analizować. Bo jakie ma znaczenie, język to, azaliż poczuć humoru pokrewieństwo, czy też inne czynniki nieziemskie, alleluja, skoro faktem jest, że już od bardzo dawna nie czułem się w czytanej książce tak komfortowo! Pokochałem zasmarkanego, uczulonego na pierze i mega porządnickiego, anioła, który mógłby się drwiąco roześmiać w twarz Perfekcyjnej Pani Domu na widok jej białej rękawiczki, ale nie zrobi tego, bo jest strasznym poczciwcem. Jak to anioły stróże. Przyzwyczaiłem się do ogarniętego fobią romantycznej liryki Szczęsnego, którego tyrady sprawiały, że moje sadełko wyprawiało coś na kształt małego, brzusznego tsunami. Sekundowałem Konradowi w jego zmaganiach z materią ożywioną, nieożywioną i pochodzącą z innego wymiaru i z przyjemnością patrzyłem, jak z miejskiego, zapatrzonego w końcówkę nosa swego, bubka, zmienia się w opiekuna, przyjaciela, pocieszyciela i obrońcę uciśnionych.

Ach, rewelacja! Och, wspaniałości! Książka wędruje do mojego prywatnego top ten rozweselaczy, ale niech Was to nie zmyli, bo lektura nie tylko do śmichu i chichu, choć te reakcje, przyznaję, podczas czytania przeważają. Jest w niej ciut więcej, ale tego ciuta musicie już sami na kartach “Dożywocia” poszukać. Do czego gorąco, a psik!, zachęcam, alleluja.

PS. Po raz pierwszy od eonów czułem autentyczną, czytelniczą rozpacz, gdy musiałem opuszczać Lichotkę i jej mieszkańców. Powiem tylko, że gdyby miał pod ręką dalszy ciąg przygód Konrada i jego czeredki, to, olewając prawo przesytu tematem, bez wahania zacząłbym przewracać kolejne strony.

PPS. Miałem napisać jeszcze mrowie a mrowie, ale jak to zwykle bywa zacukałem się w zachwytach, więc jak kto ciekaw większej ilości ochów! i achów!, to dopowiem w komentarzach.