"Tych cieni oczy znieść nie mogą" Alan Bradley

Siadłem przed klawiaturą i zadumałem się okrutnie, bo cóż ja, biedny żuk, mogę jeszcze napisać na temat mojej nieustającej fascynacji serią o Flawii de Luce? Może, w ramach podnoszenia jakości swoich tekstów, powinienem pokusić się o drobiazgową analizę powieści kryminalnej ze szczególnym uwzględnieniem pozycji, w których akcja dzieje się w odciętych od cywilizacji, na skutek opadów śniegu, miejscach (bo zasypało Buckshaw, oj, zasypało)? Wyjść od czasów prekolumbijskich albo choć od “Tajemnicy Sittaford” Christie, by z impetem wyhamować powiedzmy na “Szczodrych godach” duetu Klüpfel i Kobr. Na Swarożyca, nie! Część drugiego zdania zabrzmiała jak tytuł rozprawy doktorskiej, a ja przecież prosty chłop jestem i dla prostych (Państwo wybaczą*) ludzi piszę. No i Flawii nie mógłbym tego zrobić, bo jakże to, miast zachęcać do lektury, brać się za usypianie. Zatem będzie po staremu.

Wiecie już, że posiadłość de Luców została, na skutek intensywnych opadów atmosferycznych typu śnieg, odcięta od świata. Nie wiecie jednak, że wraz z domownikami, uwięzionych w wielkim gmaszysku zostało gros mieszkańców Bishop’s Lacey. Niewątpliwie interesującym jest fakt, co też, u diaska, ci wszyscy ludzie tam robili. Ano, przyszli obejrzeć przedstawienie, urządzane przez gwiazdy kina. A skąd w Buckshaw gwiazdy kina? Ano, … A weźcież i przeczytajcież!

Oryginalność tego tomu, w stosunku do poprzednich, kończy się na tytule zaczerpniętym z poematu Tennysona. Ale ja też i nie oryginalności w kolejnych książkach pióra Alana Bradleya szukam. Szukam natomiast towarzystwa bystrej miłośniczki chemii, lat naście, której cięty języczek i bardzo trafiający w me gusta ogląd świata, sprawiają, że czyta mi się o jej przygodach wyśmienicie. I choć humor i dowcip zawarte na kartach książki nie są z gatunku tych, które wydobywają z mych wątpi odgłosy przypominające zjadanie prosiaka na żywo, to jednak te uśmieszki, które w trakcie lektury pojawiają się na mej twarzy, mają równie duży wpływ na moje dobre samopoczucie. Ot, na przykład, gdy domorosła detektyw zastanawia się nad stosunkami łączącymi ojca i miejscowego duszpasterza i myśli: “Proboszcz interesował się filatelistyką tylko z uprzejmości, podobnie jak tata niebem, więc łącząca ich więź musiała być zupełnie innego rodzaju”. I inne tego typu szczególiki wprawiające w dobry nastrój.

Kolejna odsłona przygód Flawii, to: nowy trup i nowy trop, a właściwie kilka nowych tropów, które uzupełnią brakujące miejsca w puzzlach składających się na przeszłość naszej bohaterki. Dowiemy się także co nieco o Doggerze i ciotce Felicity, które to persony stają się z tomu na tom coraz bardziej intrygujące. Będzie też dedukcja, wykłady na temat chemii oraz wyjątkowo mrożący krew (i to nie tylko ze względu na miejsce i okoliczności przyrody), finał. Słowem, mniam.

PS. Flawia troszkę straciła w moich oczach, wyrażając się o gościach per “wieśniacy”, ale z drugiej strony rozumiem - wychowanie, więc wybaczam. Zyskał za to i to znacznie, tłumacz, pan Jędrzej Polak, za świetne tłumaczenie w ogóle, a kwestie pani Mullet, w szczególe.

* Nie wiedzieć czemu, ten fragment wpisu przypomniał mi anegdotę, jak to w Spatifie pijany Jan Himilsbach minorowo ryknął: "Inteligencja wypierdalać!". Na co wstał Gustaw Holoubek, skłonił się grzecznie i powiedział: "To ja, proszę państwa, wypierdalam". Więc, jeśli ktoś się poczuł urażony … :P