"Gorzka czekolada" Lesley Lokko

Kiedy na półkę naszego DKK trafiła “Gorzka czekolada” Lesley Lokko, a ja z blurba dowiedziałem się o tym jaka to “wspaniała historia o poszukiwaniu miłości, partnera życiowego i swojego miejsca na ziemi”, pomyślałem sobie, że dobrze się stało. Oto w końcu w naszym malutkim klubiku, który w odwłoku ma zasady parytetu płci, pojawiło się coś, co zadowoli gust większości członków, znaczy, w tym miejscu pragnę gorąco przeprosić koleżanki, członkiń. Babskie pisanie, które zrekompensuje poprzednie wybory, czyli nowomodnego “Drwala” i kryminalnego “Psa pańskiego”. Ja też zresztą nie od macochy, więc czemu nie miałbym się dowiedzieć, co tam we wrażym obozie piszczy. Ruszyliśmy zatem hurmą do lektury.

Wydawać by się mogło, że temat, czyli historia trzech młodych dziewczyn, których w drodze do dorosłości życie nie rozpieszcza, a nawet, że się tak mało górnolotnie wyrażę, solidnie kopie w zadek, to pierwszy krok do sukcesu. Osadzenie akcji w egzotyce haitańskiej stolicy, czy wielkomiejskim gwarze Los Angeles - krok drugi. Tajemnice przeszłości - trzeci. Czyli, zusammen do kupy, hit, samograj i bestseller. A jednak …

Już od początku lektury coś mi zgrzytało. Ale ponieważ dochodziło do pierwszych zwrotów akcji, postanowiłem te, jak mi się wydawało, chronologiczne niekonsekwencje, ignorować. I być może dałbym się wkręcić autorce w sztampową i, co nawet panie przyznały, dość przewidywalną fabułę, w której bohaterki sięgają bruku, by dzięki pomocnej dłoni opatrzności* stanąć na nogi, po drodze poznając smak życia i przekonując się, że nie smakuje ono jak toffi, ale jak tytułowa gorzka czekolada. Być może … Niestety, wtedy właśnie dotarłem do strony 103, na której przeczytałem: “(...) martwiła się, jak to będzie w lutym, kiedy urodzi się dziecko.”, a następnie do przełomu 105-106, gdzie jak wół stało: “Dziecko miało przyjść na świat na początku maja.”. I to był ten moment, w którym porzuciłem książkę, choć przyznaję ciekaw byłem opisów stosunków społecznych i kryzysu dręczącego Haiti, które pani Lokko przemycała w tle. Trudno. Nie lubię jak autor robi mnie w wała.

A panie? Panie pozwoliły sobie postąpić w sposób, który najlepiej scharakteryzuje cytat z “Gwałtu na Melpomenie” Antoniego Słonimskiego. Otóż i on: “Sztuka ma swoje niewątpliwe wady w samej budowie i akcji, ale brawurowy dialog nie pozwala o tym pamiętać. Przypomina mi to zwierzenia pewnego filologa, który wziął do ręki książkę znanego pisarza i począł podkreślać w niej błędy językowe. Ma pierwszej stronicy znalazł dziesięć, na drugiej pięć, a na trzeciej już ani jednego - porwany bowiem treścią książki zapomniał o filologii.”. Rzecz dotyczy co prawda groteski pani Samozwaniec, ale według mnie idealnie tu pasuje, o czym niech świadczy fakt zarwania nocy przez jedną z klubowiczek, spowodowany właśnie porwaniem treścią.

Co zatem o książce sądzić? Hmm, ja połowicznie zgadzam się z “Daily Mail”, które pisze o powieści Lokko jako doskonałym czytadle. Oczywiście z drugą połową tego stwierdzenia. A żeński skład DKK? Cóż, zapomniał o filologii.

* czyt. właściwych mężczyzn