"Gol! Pierwszy mecz" Luigi Garlando

Kilkukrotnie pisałem już o tym, jaką męką dla czytającego na głos rodzica jest niekompatybilność z zainteresowaniami dziecka. Popatrzmy. Starszy jest maniakalnym fanem piłki kopanej, do której jego ojciec, czyli moja skromna osoba, ma stosunek neutralny, chwilami* przechodzący w dość oziębły. Tarcia na gruncie czytelniczym zaczęły się w momencie, w którym fascynat wygrzebał sobie na bazarku “Techniki ofensywne w piłce nożnej” z roku 1973** i zawinszował sobie, żeby nadworny lektor przybliżał mu je co wieczór. I na nic cierpiętniczy głos rodziciela, na nic perswazje, że futbolu nie da się nauczyć z książek, na nic mruczando pod nosem rzucanych, niewybrednych komentarzy. Czytać i już! Po którymś z kolei: “... uderzamy zewnętrzną stroną wewnętrznego podbicia prawej stopy z siłą ok. 10 niutonów pod kątem …”, zacząłem przemyśliwać o odmianie losu swego. Oczywiście nie mówię tu o rozwiązaniu radykalnym (tajemnicze zaginięcie podręcznika w najbliżej położonym piecu c.o.), a takim w stylu “wilk syty i owca cała”. Postanowiłem znaleźć piłkarską beletrystykę dla miłośników “nogi” od lat siedmiu wzwyż. Zadanie wcale niełatwe, bo prócz bahdajowego “Do przerwy 0:1”, posucha, ale, jak się okazało, nie niemożliwe. W sukurs przyszła mi bowiem pierwsza część cyklu autorstwa Luigiego Garlando, pod wielce wymownym tytułem “Gol!”.

“Pierwszy mecz” opowiada historię formowania się pewnej niezwykłej drużyny piłkarskiej. Niezwykłej, albowiem stworzonej przez … kucharza, pana Gastona Champignon. Jej niezwykłość jest tym większa, że po żmudnym procesie rekrutacji (kto by chciał grać u kucharza, nawet jeśli ma on za sobą piłkarską przeszłość), którego opis zajmuje część książki, w skład teamu wejdą dwie dziewczyny. Mało tego - baletnice. Wraz z mistrzem ataku - Tommim, bramkarzem - Szpilą i resztą składu, pokażą chojrakom z prowadzonej przez chorobliwie ambitnego trenera przeciwnej drużyny, że nie liczy się liczba goli i zwycięstwo, ale piękno sportowej rywalizacji i radość płynąca z uprawiania ukochanej dyscypliny sportu.

Wiem, wiem. To ostatnie zdanie zapaliło czerwoną lampkę w głowach tych rodziców, którzy dostają wysypki na myśl o tym, że książka może być przesycona “natrętnym dydaktyzmem”. I choć sam czasem wkurzam się na zbytnią łopatologię w prostowaniu kręgosłupa moralnego młodemu pokoleniu, to jednak Garlando udało się moim zdaniem zachować równowagę między wartką akcją, a opowieścią o Przyjaźni, Ciężkiej Pracy (treningi), Tolerancji (baletnice w korkach) i Innych Wartościach. Ba, są nawet fragmenty, w których ci dobrzy stosują dwuznaczne moralnie zagrania.

Jak zatem się czytało? Wreszcie z obopólną przyjemnością. Co więcej, w pewnym momencie atmosfera rywalizacji udzieliła mi się do tego stopnia, że nie mogłem doczekać się wieczoru, żeby zobaczyć co dalej u Cebulek***. A opisy meczu zdynamizowane komiksowymi wstawkami, to już w ogóle. Gdybym nie był statecznym mastodontem, to po każdym golu zrywałbym się i wrzeszczał jak jakiś włoski komentator.

Jak zatem widać, “Pierwszy mecz” doskonale sprawdził się jako koń trojański, a ja czekam na wizytę w WBP, żeby pozyskać tom drugi serii. I mam nadzieję, że wydawca nie poprzestanie na dwóch dotychczas wydanych, bo autor pociągnął temat.

* “Tato, idziemy na orlika?!”, w najlepszym momencie czytanej książki :P

** Tytuł i rocznik zastępcze, bo dane oryginału wyparłem po pierwszym czytaniu.

*** Beznadziejna nazwa, jak stwierdził fachowiec.