"Wuj Oswald" Roald Dahl

O, jakże srogo zawiodą się ci, którzy w erotycznej powieści Roalda Dahla będą szukali opisów rodem z “50 twarzy …”. Jak będą niepocieszeni fani miłosnych zapasów, dla których istotą opowieści z pieprzykiem jest to, kto, komu, jak, gdzie i ile razy. Zmartwią się również amatorzy dogłębnych (panowie) i dłuuuugich (panie) opisów anatomicznych szczegółów. Słowem, jak na twórcę dość ekscentrycznego - lipa. Bo, nawet biorąc pod uwagę fakt wydania “Wuja Oswalda” w roku 1979, nie znajduję w książce nic, co mogłoby wzburzyć krew. Ba, u mnie wywoływała na przemian dwa skutki: usypiała i momentami skłaniała do pochrząkiwań z uciechy. O czym więc rzecz?
Książka jest zapisem wspomnień tytułowego wuja. Wspomnień, dodajmy, osadzonych wokół dwóch, dość nietypowych, pomysłów biznesowych. Otóż młody Oswald, usłyszawszy plotkę o wytwarzanym z pewnego gatunku żuka, silnym środku na potencję, jedzie do Sudanu (jedyne miejsce występowania stworzenia), skąd szmugluje proszek do Londynu i, olewając studia chemiczne, staje się jego głównym dystrybutorem wśród śmietanki towarzyskiej miasta. Opisy działania specyfiku i figlów miglów z nim związanych to pierwsza część książki. Druga zaś, to relacja z realizacji śmiałego planu, jaki Oswald przeprowadza przy pomocy naukowca, który wynalazł sposób przechowywania zamrożonej spermy, pięknej kobiety, na którą poleci każdy (nawet Einstein) oraz wspomnianego wyżej proszku. W całej aferze udział wezmą koronowane głowy, najtęższe umysły oraz najwybitniejsi przedstawiciele kultury ówczesnej Europy, o których nasienie, przy pomocy podstępu, kobiecej urody, kasy ze sprzedaży stawiającego na baczność maszty nawet najstarszych marynarzy specyfiku oraz jego samego, starać się będzie nasza trójka. Oczywiście celem późniejszego przehandlowania za niezły pieniądz.
Zabawne, ale niczym nie zaskakujące. Łatwo polubić Oswalda, światowca i bon vivanta, który ze swadą i bez pruderii opowiada swoją historię, ale mimo że opowieść toczy się wartko, a język bogaty i żywy, to jednak po pewnym czasie schematyzm zachowań nuży. I nie pomaga nawet fakt, że oto dzięki zmyślnej konfabulacji autora mamy niepowtarzalną okazję podpatrzeć in flagranti Prousta czy Pucciniego, że o wiekowym, w chwili zastawienia na niego sideł, Monecie nie wspomnę. Skłamałbym jednak, gdybym powiedział, że obserwacja wielkich tego świata z gaciami na kostkach, nie przysporzyła mi uciechy. Tym bardziej, że Dahl zdaje się dobrze przygotował, jeśli chodzi o ich biografie, ze szczególnym uwzględnieniem cech charakterystycznych, które ładnie we fragmentach dotyczących bara bara wyeksponował. Ot, choćby Niżyński, który w “(...) chwili gdy proszek podziałał (...) pogonił za Yasmin w ciemny bór, sadząc susami od kamienia do kamienia i przy każdym skoku wzbijając się w powietrze tak wysoko, że zdawał się fruwać”, albo Shaw, krzyczący post factum: “Teraz wiem, o co chodziło Pat Campbell!”.
Zatem, wchodzicie na własną odpowiedzialność, pamiętając że: “Kopulacja przypomina dłubanie w nosie. Dobrze jest robić to samemu, ale dla widza nie jest to szczególnie atrakcyjne widowisko.” Ale czy aby o kopulację w “Wuju Oswaldzie” tak naprawdę chodzi?