Koncert Dawida Podsiadło w kieleckim WDK.

Tak, przyznaję, oglądam muzyczne talent szoły i, co więcej, robię to z prawdziwą przyjemnością. Tzn. nie obejmuje ta przyjemność wysłuchiwania wielce czasem wydumanych opinii szanownych państwa jurorów, ale za to samą możliwość obcowania z naprawdę zdolnymi, a nikomu dotąd nieznanymi artystami, już tak. I choć wiem, że taki program, to maszynka do robienia kasy, to i tak ważny jest dla mnie jedynie fakt, że wreszcie w TV pokazuje się coś pozytywnego, mianowicie to, że w naszym kraju mamy tak wielu uzdolnionych muzycznie młodych, acz nie tylko, ludzi. Jednym z nich (tych młodych znaczy), jest właśnie Dawid Podsiadło, którego debiutancka płyta "Comfort and Happiness" pokryła się niedawno podwójną platyną, a który to krążek od jakiegoś czasu "zamieszkał" na stałe w telefonie Kitka. Jak więc mogłem sobie odmówić radości ze sprawienia niespodzianki ukochanej osobie i nie wysupłać reszty zaskórniaków w celu nabycia biletów na, organizowany przez kielecki WDK, koncert.

Dawid koncertowy jest dokładnie taki, jakim zapamiętałem go z występów w X Factorze. Zakręcony, skromny, dysponujący hipnotycznym głosem i niezwykle ciepłym uśmiechem facet, którego teksty, czasem totalnie od czapy, w przerwach w śpiewaniu wywoływały salwy śmiechu publiczności. Ten śmiech się przydawał, bo większość utworów z "CaH", to rzeczy nostalgiczne i po takim "Nieznajomym", "!H.a.p.p.y!" czy "And I", dobrze się było otrząsnąć i uśmiechnąć. A już pierwsze zdanie zagajenia, w cytacie z dziurawej pamięci brzmiące: "I ten ..., będziemy grali, te, no, piosenki.", do uśmiechu skłaniało. Ale przecież Dawid Podsiadło, to nie tylko świetny konferansjer własnej imprezy, ale przede wszystkim zdolny wokalista, a więc przejdźmy do muzycznej strony imprezy.

Dawida na żywo słucha się świetnie, a słuchałoby się jeszcze lepiej, gdyby jego śpiewu nie zagłuszało dość bogate instrumentarium, w wersji studyjnej będące podkładem do wyśpiewywanych tekstów, a w wersji live, w dość kameralnej sali, po prostu grające pierwsze skrzypce. Różnicę było słychać w momencie, w którym artysta śpiewał cover z OST do "Final Fantasy VIII" i towarzyszyły mu jedynie klawisze, a trzy gitary i bębny miały chwilę luzu. Nasze uszy również. Czasem jednak Dawid był górą i wtedy naprawdę można się było zasłuchać, acz z tego zasłuchania potrafiło z kolei wyrwać kilka świateł rampy skierowanych, nie wiedzieć czemu, na publiczność i od czasu do czasu dających ostro po oczach.

Wychodzi na to, że znów narzekam. Może i trochę tak, ale za to w podsumowaniu wyznam, że z osoby stricte towarzyszącej stałem się, może nie fanem, ale przychylnie patrzącym na dokonania tego młodego człowieka, obserwatorem. Bo, co by nie mówić, podoba mi się śpiewanie Dawida i cieszę się, że odniósł sukces. Czekam zatem na kolejny krążek, o którego zalążku poinformował ze sceny, mając nadzieję, że więcej będzie na nim numerów w ojczystym narzeczu. A tymczasem, w oczekiwaniu, słucham sobie "Bridge" i wspominam jak wraz z Kitkiem i resztą sali pląsałem statycznie przy "No", uśmiechając się pod nieistniejącym wąsem na widok radości malującej się na twarzach nastoletnich (choć nie tylko) fanek. Ech, gdybyście wiedziały o czym śpiewa ten przystojniak (opinia z drugiej ręki), to byście się tak nie cieszyły.