Warsztaty komiksowe z Tomaszem Samojlikiem.

Życie w głuszy ma swoje plusy, ale też celem balansu i zachowania równowagi w przyrodzie - minusy. Jednym z tych uwierających mnie dosyć mocno jest brak możliwości, w miarę bezproblemowego, korzystania z dóbr kultury. Kino, teatr, spotkanie autorskie, warsztaty, które mieszkańcy średniego miasta mają na wyciągnięcie spaceru bądź biletu MPK, ja muszę organizować. Kombinować urlop, jechać jakieś dzikie ilości kilometrów po polskich drogach, użerać się z "daleko jeszcze", dobiegającym z tylnych siedzeń. Sami rozumiecie, nie zawsze się chce. Jednak tym razem się chciało.

Impulsem do działania był zauważony kątem oka plakat, który zdobił regał w kieleckiej Mediatece. Tomasz Samojlik? W Pacanowie? Jak mógłbym nie zaproponować wyjazdu dwóm czytelnikom komiksów pana Tomka i ogólnie zapalonym komiksiarzom. Tym bardziej, że to przecież warsztaty. Nie siedzimy i nie słuchamy, ale działamy. Ekstraordynaryjnie! Ale też i strach. Bo pewnie dzikie tłumy, bo jestem noga plastyczna, a też chciałbym porysować, bo chłopaki mało odporne na krytykę, no i czy się wkręcą i zechcą działać kreatywnie ... Dziesięć minut przy stole pana Tomasza sprawiło, że zapomniałem o każdej z tych rozterek. Ale po kolei.

Butla z wodą, dwie kanapki i szybkie wyjście. Chłopaków trzeba brać z zaskoczenia, bo inaczej zaczną dumać nad trudami podróży i bywa różnie. Tym razem chyba jednak naprawdę im zależało, bo 70 km do stolicy kóz podkuwania minęło bez perturbacji. Jakież było nasze zaskoczenie, gdy na miejscu okazało się, że będziemy musieli uwagą autora podzielić się jedynie z dwoma pozostałymi uczestnikami spotkania. Jak mawia Kora w talent szoł: "kocham, kocham, kocham" takie kameralne spotkania. Tym bardziej, że dają okazję do zdobycia super wyczesanych autografów, na które przy tłumie fanów autor nie może sobie, ze względu na ograniczenia czasowe, pozwolić.

Pan Tomasz przywitał nas z uśmiechem i od razu zaskarbił sobie przychylność Starszego i Młodszego, bo pochylił się nad ich komiksowymi zainteresowaniami i pochwalił wybory ulubionych serii (Tintin oraz Calvin & Hobbes). Potem pocieszył, że piękna kreska z Marvela to nie wszystko i niezdarnie narysowany komiks też może mieć moc, a następnie przeszedł do zdradzania sekretów komiksiarskiej kuchni.

I tak od słowa do słowa, udało nam się narysować jednostronicowe historyjki i całkiem udanie, pod okiem ich twórcy, odtworzyć parę postaci z "Ryjówki przeznaczenia", "Norki zagłady", ba!, z jeszcze nie wydanego komiksu autora. Wykreowaliśmy swoich bohaterów z ich mocami i słabościami: chłopca, który wymiatał na Xboksie, ale był cienki z ortografii, naukowca, dla którego zoologia nie miała tajemnic, ale pokonywało go najprostsze równanie oraz gumofilca o nieprzyjemnym zapachu, panicznie bojącego się gwoździ. Tchnęliśmy w te postaci życie i sprawiliśmy, że przeżyły swoje przygody. I powiem jedno, te trzy godziny z okładem minęły jak z bicza strzelił, a my stwierdziliśmy, że rysowanie komiksu, to naprawdę ciężka praca.

Dziękujemy panu Tomaszowi za profesjonalizm i zabranie nas na drugą stronę komiksowego lustra oraz za przekonanie, że rysować każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej. A żeby już nie zamęczać drętwą relacją, porcja kiepskich zdjęć (żeby pasowały do tekstu).